Nadat vele hardloopwedstrijden vanaf oktober eindelijk weer door mochten gaan, kwam ik weer enigszins in een wedstrijdritme. Wel begon het werk bij de GGD weer, dit keer een kleine prikpost in het Jeroen Bosch ziekenhuis.
Op een doordeweekse dag eind oktober sprak ik met atletiekspeaker en vriend Martijn Visscher af. Hij wilde graag afspreken bij vliegbasis Soesterberg, waar een nieuw mooi cafe was geopend, naast de oude militaire vliegbasis. Hij vertelde dat daar over een paar weken een hardloopwedstrijd, de Startbaanrun, zou plaatsvinden die hij zou voorzien van deskundig commentaar. Terwijl we een wandeling maakten over de eindeloos lange startbaan, zag ik dat er een strava segment was. Een lang stuk van 1700 meter met de naam ‘Landingsbaan’. De beste tijd stond scherp maar was zeker haalbaar. Toen ontstond het plan om dit segment te lopen en meteen ook de beste tijd neer te zetten. Ik had mijn hardloopspullen mee, dus ik trok de stoute schoenen aan. Martijn had het leuke idee om een filmpje van mijn poging te maken, met beelden van voor, tijdens en na de run voorzien van achtergrondinformatie en commentaar. Het was een lang stuk inlopen naar de start van het segment en ik was best zenuwachtig want ik zou volle bak moeten gaan. Ik begon net iets te snel maar vond al gauw het juiste tempo. Tegen het einde begon het tempo flink te zakken maar ik had een goede marge opgebouwd. De finish leek maar heel langzaam in zicht te komen maar uiteindelijk was ik er dan. Meteen zag ik dat ik het gered had, met 9 seconden verschil! Martijn maakte het filmpje en zette het online. Hij lichtte de wedstrijdleider in met de vraag of ik met deze poging een startplek bij de Startbaanrun over een kleine twee weken had verdiend. Dit was natuurlijk mooie reclame. En jahoor, ik kreeg een startnummer voor de 10 km.
Op zondag 7 november vond de Startbaanrun in Soesterberg plaats. Voor mij een wedstrijd over 10 km. In het begin hadden we wind mee maar vanaf de helft veel tegenwind en bovendien moest ik bijna de hele tijd alleen lopen. Het resultaat was een 8e plaats in 36:32. Niet slecht gezien de omstandigheden! Vlak erna begon het te regenen zodat ik niet de kans had nog bekenden te spreken.
Het volgende doel zou de Zevenheuvelenloop in Nijmegen zijn geweest. Die werd echter kort van tevoren afgelast, net als in 2020. Jammer! De laatste keer blijft daardoor staan op november 2019, toen de wereld nog ‘normaal’ was. Die editie had ik wel gelopen, terwijl ik eigenlijk nog ziek was. Nieuwe kans in 2022!
Een weekje later stond de Warandeloop in Tilburg gepland, tevens NK cross. Het zou erom spannen of dit wel zou doorgaan, want het was kort na weer een persconferentie die weinig goeds beloofde. Uiteindelijk ging het door, maar wel zonder toeschouwers en alleen met QR-code. Het was een wedstrijd over 7500 m, verdeeld over 4 rondes. Ik deed mee bij de mannen vanaf 45 jaar. Dit keer liep ik op spikes hoewel dat niet echt nodig was. Ik liep een goede race maar de echte scherpte was er niet. Dat bleek ook wel toen een oude plaaggeest (zie NK masters in september) me voorbij snelde in de laatste ronde. Ik kon net niet aanhaken en moest hem laten gaan. Uiteindelijk bleek ik als 4e te finishen in 28: 37, slechts 5 seconden achter het brons……. Eeuwig zonde, maar ik zat er dus wéér heel dichtbij!
De dag erna voelde ik me nog goed, en ik besloot mijn teleurstelling weg te lopen in de korte cross bij de Zandboscross in Deurne. Het was een korte afstand van slechts 4,5 km over goed begaanbaar terrein met veel heuvels en bochten. Dit keer liep ik op carbon schoenen. Ik kwam er Magda tegen die ik nog kende van een loopje een paar jaar geleden. Het ging als een trein en uiteindelijk finishte ik in de top-10, met veel jonkies voor me. Dit keer was er geen master categorie.
Kort daarna werd een avondlockdown aangekondigd, wat voor de (loop)sport betekende: geen baantrainingen meer! Ik ging echter al weinig meer naar de baan, door het vele rijden voor werk maar toch erg jammer! Bovendien was het afwachten welke wedstrijden nog zouden doorgaan. Kort na elkaar werden vele kerst- en oudjaarslopen afgelast, waaronder de bekende Sylvesterrun in Soest. Een loop ging nog wel door op 12 december: de Engelermeer cross in Den Bosch, een cross over bijna 8 km, verdeeld over 4 rondes. Het parcours was erg drassig met modderige bochten en afdalingen, en een stuk over een zandstrand. Daarom dit keer wél met spikes. Uiteindelijk finishte ik op de 6e of 7e plaats overall. Op het laatste stuk werd ik door twee masters ingehaald en ik haakte aan. Op de streep wist ik er nog een terug te pakken. Ik vermoedde wel op het podium bij de masters te komen maar dat was toch niet het geval! Ik moest toekijken naar de prijsuitreiking. Slechts een medaille, maar toch….De dag erna vond ik mezelf echter niet terug in de uitslagen! Ik mailde dit feit naar de organisatie en al snel gaven ze hun fout toe. Ik was blijkbaar niet goed geregistreerd, en ik zou alsnog de (gedeelde) 3e plaats krijgen! De medaille zou nagestuurd worden. Toch nog een lichtpuntje, want ik had er hard voor gewerkt.
En dat was dan de laatste wedstrijd van 2021! Helaas geen kerst- of oudejaarsloop zoals normaal. Vrijwel alle wedstrijden zijn afgelast en het ziet er niet maar uit dat dit in januari anders gaat zijn. De lockdown duurt tenminste tot medio januari en kan eventueel worden verlengd. Dit alles vanwege de onzekerheid met betrekking tot de omikron-variant. De booster-campagne is om deze reden enorm versneld waardoor ik het nu opeens erg druk heb. Iedereen die wil kan voor eind januari zijn booster-prik hebben gehad. Deze paniek lijkt mij zwaar overdreven, en veel gezinnen en ondernemers worden wéér hard geraakt. Daarom klaag ik ook niet dat er even geen wedstrijden zijn. Dat komt wel weer. Ik verwacht eigenlijk dat de indoorwedstrijden in februari ook niet doorgaan, of er moet een wonder gebeuren. Wellicht kunnen we vanaf maart/april weer aan wedstrijdjes gaan denken. Het NK veldloop voor ambtenaren is begin april en dat zal wel gaan lukken. Een nieuwe kans om Nederlands kampioen te gaan worden, als ik dan nog bij de GGD werk tenminste! Daarna richt ik me op het NK masters eind mei en het WK masters eind juni in Finland.
In de laatste week van het jaar heeft het coronavirus me dan toch te pakken gekregen! Op de avond van Tweede Kerstdag kreeg ik spierpijn en koorts. De volgende dag meteen een test gedaan en jahoor: positief! Dus even gedwongen rust en alle tijd om op het turbulente jaar terug te kijken en vooruit te kijken naar het nieuwe jaar.
Blijf trainen en blijf positief, ondanks de onzekere tijden. Hardlopen kan nog steeds!
Mijn laatste update is alweer van 2,5 jaar geleden. Een eeuwigheid, maar er is dan ook veel gebeurd in de tussentijd! De corona pandemie heeft natuurlijk iedereen geraakt, en intussen lijkt het leven weer enigszins ‘normaal’ te worden, na alle corona maatregelen en lockdowns. Er zijn 1,5 jaar nauwelijks (grote) hardloopwedstrijden geweest, en velen hebben zich dan ook beholpen met rustige trainingsrondjes in de buurt of misschien wel een lange pauze. Sommigen zijn stoïcijns doorgegaan en zijn op niveau gebleven of zelfs beter geworden door de noodgedwongen wedstrijdpauze. Inmiddels is het hardloopcircus heropgestart en het lijkt weer bijna als vanouds. In oktober vonden de drie grote marathons van Eindhoven, Amsterdam en Rotterdam zelfs achter elkaar plaats, en ook andere kleinere wedstrijden zijn weer begonnen.
Je zou denken dat veel hardlopers een trainingsachterstand hebben opgelopen en dat de tijden wat zouden tegenvallen. Maar het is juist het tegendeel: persoonlijke records worden aan de lopende band verbroken! Het kan aan de gedwongen rustpauze liggen maar er is ook een materiële revolutie, namelijk die van de carbonschoen: hardloopschoenen met een stugge plaat die lopers duidelijk sneller maken door minder energieverlies.
Nog even een snelle terugblik vanaf voorjaar 2019 tot en met eind 2021. Relatief weinig wedstrijden maar er is toch zeker wat te melden over zo’n lange periode. Mocht je alleen geïnteresseerd zijn in de laatste maanden dan kun je natuurlijk altijd verder scrollen.
2019: terugblik
Ik begon dat jaar in januari met de 10 EM Florijn Winterloop in Woudenberg, daarna de halve marathon in Egmond, kort daarna de halve marathon van Gran Canaria en in februari de NK 10 km in Groet (nog steeds de laatste editie anno eind 2021!). Deze wedstrijden heb ik nog beschreven in mijn laatste blogpost. De CPC in Den Haag werd helaas afgelast door storm maar op 31 maart stond ik dan aan de start voor de Weir Venloop voor de NK halve marathon. Ik ging voor een pr (sub 1:19) maar het was niet mijn dag….Ik kreeg het onderweg benauwd door een (pollen)allergie en in de laatste kms verloor ik veel tijd. Toch nog 1.22 dus zeker niet slecht.
Een week later al volgde de Imants Grensloop in mijn geboorteplaats Reusel, aan de Belgische grens. Dit keer een 10 km en meteen ook het Brabants kampioenschap. De organiserende vereniging AVR’69 vierde dat jaar zijn 50-jarig bestaan. In een goede race werd ik 3e bij de M35in een tijd van 36:20, en mocht ik op het podium plaatsnemen.
In mei had ik een trip naar Bulgarije gepland, het land waar ik in totaal een paar jaar heb gewoond. Ik moest er wat spullen ophalen en combineerde dat meteen met de halve marathon van Varna. Het was leuk om mijn oude (hardloop)vrienden weer terug te zien. Het was warm, maar toch weer een 1:22.
De tijd loopt!
Eind mei schreef ik me in voor de Brandt Loyalty Vestingloop Den Bosch. In de Run2Day winkel van Hans werd ik gevraagd om mee te doen aan de 15 km teamloop en dat leek me wel wat. Ik liep een mooie tijd van 56:47 en daarmee wonnen we meteen de 1e prijs. Daarna konden we genieten van lekkere hapjes en drankjes in de speciaal gebouwde vesting.
1e prijs team Run2day
Daarna volgde een mindere periode in de zomer van 2019. Ik had even geen werk en geen vaste woonplek, dus het was weer zoeken naar mijn plek in de wereld. Er volgde een hete zomer, met een dag van maar liefst 40 graden! Rond die tijd werd ik ziek met koorts en daarbij werd mijn knie opeens dik. Waarschijnlijk een slijmbeursontsteking! Gedwongen rust dus: geen trainingen en geen wedstrijden. De dokter wilde me ontstekingsremmende medicijnen geven, maar dat wilde ik zelf niet. Ik vertrouwde op het zelfherstellende vermogen van mijn lichaam. De koorts was snel weg maar de dikke knie bleef nog best lang. Ik raakte dus uit vorm, maar dat gebeurt.
Eind september waagde ik me pas weer aan een loopje, de Parelloop in Eersel, een 10 km wedstrijd. De tijd was matig voor mijn doen (38:24) maar toch een 2e plaats en op het podium!
In de tussentijd had ik een tijdelijke baan gevonden in een AZC in Lommel (België) met veel lange onregelmatige diensten. Een zware baan en meer dan een paar trainingsrondjes in de week lukte me dan ook niet. Al in november vond ik een betere baan bij de Rijksoverheid. Ik kon voor de IND werken en moest daarvoor een training van 2 maanden volgen. Weer nieuwe indrukken en een inspannende periode met lange dagen en veel reizen. Al op mijn 3e werkdag werd ik (weer) ziek: flinke koorts en zweten! Een paar dagen, op vrijdag, later sleepte ik me naar een belangrijke dag in Den Haag waar we onze laptop en telefoon konden ophalen. Ik voelde me al iets beter, en besloot om die zondag toch mee te doen aan de Zevenheuvelenloop waarvoor ik me had ingeschreven. Wonder boven wonder finishte ik net onder het uur, terwijl ik 3-4 dagen ervoor nog flinke koorts had! Of het echt verstandig was, weet ik niet maar wel een blijk van doorzettingsvermogen.
Het jaar sloot ik af met twee crosswedstrijden: op 26 december de Kerstcross Opmeer, waar ik al veel vaker aan heb meegedaan. De 10 km ging in 43:18, een matige tijd maar ik was niet in vorm en het parcours was erg modderig. Ik kwam er Christophe Veuskens tegen, de Vlaamse reus. De laatste wedstrijd was op 31 december, de Sylvestercross in Soest. De cross was 8000 m, 4 rondjes van 200 meter. Dat ging in 33:47, en met een voldaan gevoel kon ik het turbulente jaar 2019 afsluiten. Geen topjaar maar toch weer wat mooie wedstrijden gedaan. Ik kon toen niet weten dat 2020 nog turbulenter zou worden….
2020: corona-stopen camino, pelgrimstocht naar de Santiago
Het jaar 2020 begon ik in mijn oude woonplaats Amsterdam met de Vondelparkloop. Ruim 3 rondjes door het park maakt 10 km. Ik kwam er veel oude bekenden tegen, waaronder een aantal running junkies. De tijd was niet bijzonder: 37:31, maar wat wil je met zo weinig training.
De NK 10 km Groet uit Schoorl run werd helaas afgelast door stormachtig weer, dus dat betekende thuisblijven. Weer een grote loop afgelast, na de CPC-loop bijna een jaar eerder.
Later in februari was een leuke trailevenement georganiseerd door Indierunner van mede-junkie Yoshi. De trailrun vond plaats bij de Achelse Kluis, aan de Belgische grens. Dit is een trappistenabdij met een bierbrouwerij en cafe, die ik nog goed ken van mijn vele kloosterbezoekjes voor mijn kloostergids. Er wonen nog maar weinig monniken, maar het trappistenbier is nog steeds in trek! Ik besloot om mee te doen aan een trailrun van 17 km, de kortste van die dag. Ik liep een stukje samen met Emile Kuijvenhoven, een oude kennis van studentenatletiekvereniging Aquila. Het was een mooie afwisselende trailrun die we redelijk ontspannen liepen. Wel zette ik even stevig aan voor het Strava segment van ruim een mijl om een parcoursrecord neer te zetten. Dat lukte en daarmee won ik een grote fles Trappistbier!
Een week later, op 29 februari, deed ik mee aan het NK cross in Kraggenburg, ver weg in de Noordoost polder. Ik dichtte mezelf een kleine kans op een prijs in mijn categorie toe, maar het zou een van mijn slechtste wedstrijden ooit worden….. Het was een afstand van 7,6 km over typisch crossterrein, vele heuveltjes, bochten, smalle doorgangen. Erg lastig! Het weer werkte niet mee (of juist wel…) want het regende hard zodat het parcours erg modderig werd. Stom als ik was had ik geen spikes meegenomen. Ik dacht ze niet nodig te hebben maar ze bleken onmisbaar! Ik gleed diverse keren uit en viel zelfs twee keer. Ik liep al snel in de achterhoede en gedesillusioneerd finishte ik, vies, nat en totaal uitgeput. Het enige goede was dat ik de wedstrijd uitliep, want ik heb nog nooit uitgestapt in al die jaren. Harde les voor de volgende keer!
Corona-crisis !
Dit was mijn laatste ‘normale’ wedstrijd want intussen was de corona-crisis uitgebroken. Er kwam een ‘lockdown’ en alle evenementen en daarmee ook alle hardloopwedstrijden werden afgelast. De CPC-loop van dat jaar was de laatste grote wedstrijd die nog net wel doorging. Kortom, maandenlang geen wedstrijden! Wel werden in het voorjaar enkele corona solo runsgeorganiseerd, solo wedstrijdjes die je in je eigen omgeving kon lopen en via Strava kon uploaden. Ik deed achtereenvolgens mee aan een 10 km, een 5 km en een 3 km tussen maart en juni. Leuk, maar niets haalt het natuurlijk bij een echte wedstrijd met echte medelopers!
In de zomer liepen de besmettingscijfers sterk terug, zodat er weer meer mogelijk werd. Op 10 juli vond de eerste baanwedstrijd plaats, een Trackmeeting in Utrecht. Er was (figuurlijk) een run op de beschikbare plaatsen en ik was erbij. Het werd een 3000 m. Na mijn goede 3km corona solo run hoopte ik op een tijd van sub 10 minuten. Samen met Altis-atleten Rik Wolswinkel en Sjoerd Veenma startte ik aan mijn eerste baanwedstrijd in lange tijd. Sjoerd liep erg goed en zat van voren, Rik eindigde nog net onder de 10 minuten en ik net erboven: 10:03. Niet slecht maar doel net gemist…
Daarna was het tijd voor héél iets anders. Mijn baan bij de Rijksoverheid stopte omdat ik ontslag kreeg. Met mijn ontslagvergoeding en een zee van vrije tijd besloot ik om een pelgrimstocht te maken naar Santiago de Compostela. Ik zou beginnen in Zuid-Frankrijk vanuit Saint-Jean Pied de Port, aan de voet van de Pyreneeën. Ik had amper getraind met wandelen, laat staan met bepakking. Ik dacht met mijn goede conditie en doorzettingsvermogen het wel te redden, en dat was ook zo. Het werd een prachtige tocht maar het was zwaar, vooral in het begin. Op Facebook zijn mijn reisverslagen en foto’s per dag te volgen! Na bijna 6 weken kwam ik aan in Santiago op mijn 46e verjaardag. Weer een mooi doel gehaald, afgevinkt van mijn bucketlist. Een leuke onderbreking in mijn hardloopcarrière, op een moment dat er toch nauwelijks wedstrijden waren.
Vanaf september/oktober begonnen de besmettingscijfers weer op te lopen, en gingen veel landen in een tweede lockdown die erg lang zou duren. De vrijheid was van korte duur en evenementen werden verboden en de horeca moest weer dicht. Dus ook geen hardloopwedstrijden meer, waarmee loopjaar 2020 vroegtijdig ten einde kwam. Ik zat in de ww en had alle tijd, dus ik behielp me met wat korte trainingsrondjes. In oktober moest ik noodgedwongen alwéér verhuizen, dit keer naar een oud pand in Overloon, op de grens van Brabant en Limburg. Ik bleef dus nog wel in Brabant. Op het einde van het jaar nog wel een lichtpuntje: ik vond werk bij de GGD, als administratief medewerker vaccinatie. Dat zou in januari 2021 beginnen, dus ik had voorlopig weer een baan én werk.
2021: herstart vanaf de zomer
Over de eerste helft van 2021 kan ik kort zijn: er waren geen wedstrijden dus ik deed alleen wat onderhoudstraining. Veel tijd en energie had ik daarvoor ook niet, want het waren lange dagen in het vaccinatiecentrum waarbij ik veel mensen moest ‘inchecken’. Vaak werkte ik ook in het weekend en op feestdagen, wat dubbel werd betaald. Vanaf eind mei werd het weer beter en ging ik weer langzaam wat intervaltraining doen. Het werd ook tijd voor nieuwe hardloopschoenen, en dat moesten natuurlijk carbonschoenen worden. Eens ervaren of ze echt zorgen voor snellere tijden! Bij Run2day raadden ze me Saucony’s aan. Ze liepen prima! Een paar maanden daarna schafte ik ook nog Nike carbonschoenen aan.
In de zomer ging het werk door en dat was nog steeds best zwaar, met lange dagen en veel klantcontact en dan ook nog met een mondkapje op. Vanaf medio augustus had ik vakantie, en het plan was om naar Ijsland te gaan. Dat land wilde ik altijd al eens bezoeken. Ik kwam op het idee toen ik de afgelaste lijst van loopwedstrijden/marathons op de Runnersworld website zag. Een van de eerst wedstrijden die wél leek door te gaan was de (halve) marathon van Reykjavik in Ijsland. Mooie timing want het was ook nog eens de dag voor mijn verjaardag. Lange tijd leek het door te gaan maar door verslechterende cijfers werd de race kort van tevoren alsnog afgelast…. Het werd nog steeds een mooie vakantie in een bijzonder land maar dus nog steeds geen wedstrijd…. Gelukkig was de week erop nog een belangrijke wedstrijd namelijk het NK 10 km bij de hemmeromloop. Ik had dus niet voor niets getraind. En misschien was dit zelfs beter want anders had ik maar 8 dagen tijd gehad voor herstel.
In de zomer had ik een paar keer op de baan getraind bij AV de Keien in Uden. Ik kende er een goede atleet met toevallig dezelfde achternaam, Marc van Gils. Op 54-jarige leeftijd liep hij fenomenale tijden op de 800 en 1000 meter. Hij vond het goed als ik eens mee zou trainen. Het werd ook weleens tijd om me weer eens bij een loopgroepje aan te sluiten. Zo leuk als bij de running junkies zal het wel niet meer worden maar samen lopen is altijd leuker en zo boek je eerder progressie.
Over de running junkies gesproken: de dag na mijn terugkeer van vakantie deed ik mee aan Noord gestoord, een 5 km urban race op het NDSM-terrein. Het waren 5 rondjes van een kilometer, met veel bochten en een stukje door een hal. Ik liep er samen met wat junkies, maar ook Koen de Jong (bekend van boeken en trainingen over sportrusten, ademen en koudetraining. Hij was er met zijn maatje Klaas Boomsma, broer van de bekende presentator. Ook Bas Stigter was er, zoon van Aart Stigter, en tevens winnaar van vorig jaar. De race ging snoeihard en ik kon goed mee in het middenveld. Uiteindelijk finishte ik in ruim 17 minuten, nét voor Koen de Jong. Bas Stigter won opnieuw. Prima race, en leuk om weer eens een wedstrijd te doen!
Een mooie opmaat voor het NK weg 10 km, een paar dagen later al. Ik had al eens meegedaan aan de Hemmeromloop, lang geleden. Ik heb er in de buurt gewoond en mijn atletiekcarrière is in die streek begonnen, bij AV Hollandia in Hoorn. Ik kon overnachten in het huis van mijn broer op 8 km van de start, ideaal! Het parcours bestond uit een rondje van 10 km met start en finish in Venhuizen. Vele hardloop coryfeeën daar! Ik was er met Peter Mijsberg van AV de Keien, een zeer snelle 55-plusser. Er zou veel wind staan, die we vanaf de helft tegen zouden hebben. De eerste helft ging hard, en toen we na bijna 5 km de dijk opgingen kregen we de wind vol tegen. Helaas moest ik bijna alleen lopen, waardoor ik geen voordeel had. De kilometertijden schoten natuurlijk omhoog, maar toch rolde er nog een prima eindtijd uit: 36:31. Zonder wind was het zeker een halve minuut sneller geweest, en dus sub 36 minuten. Zou het aan de carbonschoenen liggen? Ik voelde me bijna weer als in mijn toptijd rond 2014/2015.
Baanwedstrijden en NK masters
Dit gaf me extra motivatie en na wat overleg met Peter en Marc schreef ik me in voor het NK masters op de baan in Hengelo, al drie weken later. Een mooie wedstrijd in het beroemde FBK-stadion. Na bestudering van de masterlimieten besloot ik me in te schrijven voor de 800 en 1500 meter. Daar dichtte ik mezelf de meeste kansen toe, ondanks mijn gebrek aan baan- en snelheidstraining. Tijd voor een goed plan! Het was erg kort dag maar ook in drie weken kun je veel doen. Eerst moest ik kijken waar ik stond op deze afstanden. Op atletiek.nu zocht ik naar sterk bezette baanwedstrijden. In mijn eerste baanwedstrijd deed ik mee aan een 1500 meter op de track meeting in Utrecht. Daar kwam ik Michiel Schinkel tegen die ik nog kende van de running junkies. Hij had aardige progressie geboekt op de 800 meter. Hij eindigde net boven de 2 minuten, maar die grens zal hij volgend seizoen zeker slechten. Vriend Martijn Visscher was de speaker, leuk om hem te horen. Ik moest het doen op mijn oude spikes. De race ging redelijk, in 4:38:38. De start was te langzaam, maar voor een eerste baanwedstrijd acceptabel. Bovendien was dit ook de masterlimiet, dus dat moest sowieso lukken. Na afloop sprak ik nog met een snelle Canadese die vlak achter me zat.
Een week later werd het tijd voor een 800 meter. In Soest was een van de weinige mogelijkheden, dus ik moest weer een heel stuk rijden! Maar ik had het ervoor over. Bovendien had ik net mijn carbon spikes binnen gekregen, de dag voor de wedstrijd. Alle serieuze atleten lopen erop, en het schijnt echt te schelen. Ik kwam in Soest weer Michiel Schinkel en Stan Spangenberg, een goede 60-plusser, tegen. Ik was wat nerveus voor de 800 meter, want je komt echt in de verzuring en dat had ik lang niet meer gedaan. De race ging echt wonderwel goed, en ik bouwde het goed op. Een snelle eerste ronde maar niet té snel, en de tweede ronde weinig verval. Mijn tijd van 2:12:66 mocht er zijn! Mijn pr van 2:07 dateert van zeker 25 jaar geleden en dat moet te doen zijn als ik dit nu al loop. Dit was een week voor het NK masters. Peter en Marc waren onder de indruk. Marc stelde voor om op de dinsdag voor het Nk-weekend nog een 400 meter snelheidstest in Veldhoven te doen. Waarom ook niet? Nog korter en nóg sneller. Dit keer moest ik vanuit een startblok starten, ook al meer dan 25 jaar niet gedaan….Ook deze race ging boven verwachting goed, met een eindtijd van 57:86! Ruim onder de minuut! Kortom, ik wist waar ik stond en was klaar voor de Nk masters een paar dagen later. Na bestudering van de tijden van mijn concurrenten zag ik dat een medaille er in moest zitten, maar niks is zeker in sport….
Op een zaterdagmorgen reed ik het hele stuk naar Hengelo. Ik had een overnachting in een hotel in de buurt geboekt. Op zaterdag was de 1500 meter en op zondag de 800 meter. Bij aankomst was het niet druk in het FBK stadion maar het ging wel om een echt NK.
Ik zal het wedstrijdverslag kort houden. Ik wilde meteen al op de 1500 meter een medaille halen om de druk eraf te halen. Vlak voor de wedstrijd zag dat een sterke master zich al afgemeld. Hij was zo gek om zich voor 4 afstanden in te schrijven! Hij had op vrijdagavond nog een supersnelle 10.000 meter gelopen en daarmee goud gewonnen. Niet vreemd dus dat hij zich had afgemeld voor de 1500 meter een halve dag later…. Een NK is een serieuze zaak: je moet je uiterlijk een paar uur van tevoren melden en ca. 10 minuten van tevoren dien je je te melden in de callroom, waarna een wedstrijdcommissaris de atleten naar de start begeleidt. We liepen met verschillende leeftijdcategorieën door elkaar, M45 en M50 volgens mij. Ik zat er goed bij maar ik zag al dat er sowieso twee man van mijn categorie voor me zaten, en op een gegeven moment dacht ik zelfs drie. Ik liep al maximaal en stevende af op een prima tijd. Op de laatste 100 meter werd ik door een andere leeftijdsgenoot voorbij gesprint. Ik liet het gaan, omdat ik dacht dat het om de vierde plaats ging. En veel had ik toch niet over. Achteraf bleek hij de 3e plek en dus het podium te hebben gehaald. Zo liep ik mijn eerste NK-medaille dus mis… De tijd was prima: 1500 meter in 4:32 en dus 4e plaats M45. Maar toch balen dus van die gemiste medaille!
Dan moest het maar op de 800 meter gebeuren! Ik had een dagje om te herstellen en ging op tijd slapen. Ik besefte dat dit mijn laatste kans op een medaille was dus ik moest er vol voor gaan. De spikes liepen super en ik had ook nergens echt last van, terwijl ik toch voluit had gelopen. Gelukkig was de start al vroeg in de middag dit keer. Ik kon rustig opstaan en naar het stadion gaan. En weer inlopen op het bijveldje en weer naar de callroom. Dit keer was de snelle man die zich had ingeschreven voor 4 onderdelen er wel bij. Blijkbaar was hij hersteld van zijn krachtsinspanning op vrijdagavond. Ik had gehoopt dat hij zich ook dit keer zou afmelden, wat geen gekke gedachte was. Hij moest immers een paar uur daarna weer een 5000 meter lopen… Verder was de nummer 3 van de 1500 meter erbij. Bij de rest zag ik weinig echte concurrenten al weet je het maar nooit! Gelukkig is een 800 meter snel klaar. Peter en Marc drukten me op het hart niet de kop te nemen, maar wel vol door te lopen. Je moet immers binnen de limiet lopen. De start ging goed en na een paar honderd meter nam de snelle man de kop, daarna een voor mij onbekende loper en vlak daarachter ik. De nummer 3 van de 1500 meter liep weer vlak achter mij, dus daar was ik niet gerust op. Zo kwamen we ook door na de eerste ronde, in 64/65 seconden. Prima tussentijd. Na 600 meter zag je een duidelijke afscheiding. Wij met z’n drieën liepen duidelijk los van de rest, ook mijn plaaggeest van de 1500 meter moest lossen. Ik was echter meer bezig met de twee man voor me. De snelle man was duidelijk de sterkste en kreeg een gaatje na 650 meter, maar ik bleef mooi bij de man direct voor me. Ik kwam er zelfs naast en bleef dat volhouden, ondanks dat mijn benen gingen verzuren. Vlak voor de finish kwam ik er voorbij, en behaalde ik de 2e plaats! Zilver op de 800 meter in een mooie tijd van 2:10:34 2e plaats M45! Peter had van de hele race een filmpje gemaakt, leuk om later terug te zien. Doel gehaald en NK geslaagd!
800 meter NK masters 2021
Dit keer mocht ik dus een medaille ophalen bij de prijsuitreiking, mijn eerste NK-medaille! Het duurde even voordat we aan de beurt waren, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik wisselde ervaringen uit met mijn mede-atleten, en beloofde om race- en podiumfoto’s door te sturen. Tijdens het wachten maakte ik meteen ook foto’s van bevriende mede-atleten. Na de prijsuitreiking bleef ik nog even, om te kijken naar de 5000 meter. De nummer 1 van de 800 meter moest bijna meteen door naar dat onderdeel. Verrassend genoeg haalde hij nog een derde plaats en bronzen medaille op die afstand. Gekkenwerk, maar hij had dus twee gouden en een bronzen medaille in totaal. Ik was blij met mijn zilveren medaille. En dat met slechts een paar weken specifieke voorbereiding! Dat moet dus nog sneller kunnen.
Na het succesvolle NK masters was het nog niet klaar. Ik wilde nog een keer proberen of ik onder de 2:10 zou kunnen op de 800 meter. De laatste kans was de week erop bij AV Pallas Wageningen. Het was een mooie zonnige nazomeravond met een leuke sfeer door de vele studenten op het sportcomplex. Ik bleek in een serie te zitten met Erik Delpeut die ik nog kende van mijn korte tijd bij CIKO’66 in Arnhem, zes jaar geleden. Ik had een beetje zware benen na al die races en ik ging dit keer sneller weg. Op het einde zakte ik in, en wat jongere atleten gingen me voorbij. Toch nog een tijd van 2:11:54, precies tussen mijn twee eerdere 800 meter races in. Daarna bleef ik nog even nazitten met Erik met de nodige alcoholvrije biertjes.
Nog geen dag later waren de clubkampioenschappen bij AV de Keien. Ik was gevraagd of ik mee wilde doen aan de 5000 meter. Een paar atleten wilden sub-17 lopen, waaronder Peter, Bas en Guus, een jonge jongen. We namen om beurten de kop, en bleven op schema tot 3000 meter. Daarna ging ik alleen verder. Het was zwaar maar ik zette door om onder de 17 minuten te blijven. Marc coachte me langs de kant. Met een snelle laatste ronde finishte ik in16:56, een PR! En dat met een 800 meter in de benen van een dag ervoor…
Na 7 baanwedstrijden in 3 weken tijd vond ik het wel mooi geweest. Mijn benen waren erg zwaar en ik was toe aan de nodige rust. Mijn baanseizoen was ultrakort maar wel heel intensief. Gelukkig had ik er de tijd voor, omdat het vaccinatiewerk even klaar was. Naast een intensieve baan was dit niet mogelijk geweest, maar ik had er wel het maximale uitgehaald. Oktober zou een rustmaand worden, maar toch zou ik een paar leuke wedstrijdjes doen. Alle uitslagen staan overigens op mijn atletiek.nu account: https://www.atletiek.nu/atleet/main/118875/records
Deze zomer hoorde ik dat er park runs waren in Nederland, een wekelijks rondje over 5 kilometer in een stadspark. Gratis en toegankelijk voor iedereen, en altijd op een zaterdag om 9 uur ‘s morgens. Ik kende dit fenomeen al vanaf mijn tijd in Londen in 2013, en had vanuit die tijd nog een account. Hoog tijd om die dus te heractiveren en een nieuwe barcode uit te printen. In verschillende steden in Nederland zijn inmiddels park runs. In Arnhem kende ik de organisatoren, hardloopliefhebbers Ron Gerrist & Renee Shortz. Het parcours in het Sonsbeekpark was weliswaar mooi maar wel heel heuvelig en bochtig dus absoluut niet makkelijk. Het parcoursrecord stond op 17:12 maar dat zou lastig worden om te halen. Het parcours was erg goed aangegeven met dank aan diverse vrijwilligers. Ik kon dus voluit gaan. De eerste ronde ging snel maar die ene heuvel was erg lastig. In de tweede ronde ging het een stukje langzamer waardoor het parcoursrecord niet meer haalbaar was. Toch een mooie tijd van 17:28! Ik praatte nog even na met Renee en Ron, die iets moois hebben neergezet. En respect dat ze er elke zaterdagmorgen weer staan!
Een paar weken later stond alweer de volgende wedstrijd op het programma: de bosloop Molenhoeks Makkie in Molenhoek nabij Nijmegen. Deze loop was me ooit aangeraden door oud-klasgenoot Fedor die vlakbij in Malden woont. Het parcours is overigens absoluut geen makkie! Ik besloot voor de verandering eens rustig te starten. Bij de start van de 10 km vlogen een paar snelle jongens weg, en ik liep rond plaats 6/7, met nog twee anderen. We leipen lang samen met z’n drieën. Een van de drie was een local die mij en de derde loper voor een verkeerde afslag wist te behoeden. Na ca. 6 km besloot ik om er alleen vandoor te gaan over het afwisselende parcours. Uiteindelijk finishte ik als 4e en eerste in mijn leeftijdscategorie M40+ in 38:56. Na afloop was nog een leuke prijsuitreiking waarbij alle prijswinnaars per afstand gezamenlijk werden gehuldigd. En dat waren er nogal wat! Ik sprak er nog een snelle en enthousiaste 50+ vrouw met wie ik napraatte over de race. Na de podiumscene kregen we allemaal een envelopje. Daar zat 25 euro in, dus mijn inschrijf- en reiskosten waren weer gedekt!
En zo loopt het jaar 2021 alweer ten einde. Na een lange pauze ben ik weer heel snel op niveau gekomen in de zomer, met als hoogtepunt een mooie en onverwachte tweede plaats op het NK masters. Misschien moet ik me maar gaan richten op de middellange afstand, want daar heb ik blijkbaar talent voor.
Voor November staan nog de Zevenheuvelenloop in Nijmegen en de NK cross bij de Warandeloop in Tilburg op het programma. Misschien nog een loopje tussendoor maar dat zien wel later wel. En in December misschien nog een paar wedstrijden zoals een kerstloop en de Sylvestercross.
Planning voor 2022
Ik ben niet zo van het ver vooruitkijken met mijn onvoorspelbare leven maar met mijn recente baanervaring zou het NK indoor voor masters in februari in Apeldoorn wel een mooi doel kunnen zijn. En daarna doortrainen voor het NK masters en vlak erna het WK masters in het Finse Tampere, beide in de maand juni. Dat zou een mooi hoogtepunt kunnen worden. Het WK masters is het eerste internationale master evenement sinds de uitbraak van de coronacrisis. Bovendien ben ik nog nooit in Finland geweest, een van de weinig Europese landen die nog op mijn lijst ontbreken. Dus wie weet plak ik er nog een vakantie aan vast. En meteen een mooie gelegenheid om medehardloper en schrijver Thijs Feuth eens op te zoeken.
Maar goed, in de huidige veranderlijke wereld is ver vooruit plannen lastig, dus eerst dit jaar maar eens goed afsluiten! In elk geval fijn dat grote hardloopwedstrijden weer mogelijk zijn! Daar hebben velen lang op gewacht, wat wel te zien was bij de grote stadsmarathons van Eindhoven, Amsterdam en Rotterdam. Hopelijk komen er geen nieuwe lockdowns meer en kan het hardloopfeest gewoon verdergaan.
Dat was het, mijn hardloopavonturen van de laatste 2,5 jaar! De volgende keer zal het hopelijk niet meer zo lang duren. Voorlopig ben ik in elk geval nog niet klaar. Er zit nog meer in het vat en misschien moet het beste zelfs nog komen!
Sinds mijn aankondiging van het WK halve marathon in Valencia begin 2018 was het even stil, maar intussen ben ik natuurlijk gewoon doorgegaan met hardlopen. Die wedstrijd in Valencia ging overigens prima: een tijd van 1:20:45 ondanks de winderige omstandigheden. Ik ben zeker een week gebleven in deze mooie stad met een stadspark dat als een lint door het centrum loopt en veel prachtige moderne architectuur. Het start-finish gebied bij de musea zag er imposant uit. Samen met medemaster Erik Scheers en de running junkies uit Amsterdam deed ik nog wat sightseeing en een paar loopjes. Een aanrader voor een city-trip, deze stad!
Het jaar na dit WK-avontuur bleef ik mijn wedstrijdjes meepakken, en af en toe ook nog een prijsje. Ben een jaar ouder maar nog steeds niet versleten!
In maart was het guur en winters in Nederland. Op een zaterdag was ik bij het hardloop- en schrijvers evenement Running Script in Utrecht. Bekende schrijvende hardlopers of hardlopende schrijvers als Abdelkader Benali, Hans Koeleman en Thijs Feuth waren aanwezig, en ook ex-marathoptopper Luc Krotwaar was erbij. Na een kort looprondje kwamen de verhalen los, waarbij diverse schrijvers stukjes uit hun nieuwste boek voorlazen. Ik kocht de roman van Thijs Feuth (Achter de rug van God) en dat van Hans Koeleman (Het Blauwe Uur). Weer leuk en interessant leesvoer! Na afloop nog een gezellige pastaparty.
Een week later stond de jaarlijkse Kempenrun in mijn geboortestreek op het programma. Het was bar en boos weer maar toch finishte ik in een aanvaardbare tijd.
Gelukkig werd het weer daarna beter, en brak de lente aan. In april nam ik deel aan de Imants Grensloop in mijn geboorteplaats Reusel, een 10 EM waar ik in totaal 6e werd en 2e M35. Op het podium dus en ik kreeg naast de medaille een envelop met 50 euro prijzengeld mee! Inschrijving en reiskosten er weer uitgehaald…:)
En voor het eerst in jaren deed ik weer eens mee aan de Batavierenrace, een mooie en grootse estafettewedstrijd tussen Nijmegen en Enschede. Alweer mijn 16e deelname sinds mijn debuut in 1996 als student. Mijn etappe nummer 18 ging erg goed (ca. 8 km in 29 minuten) en als (Aquila) team behaalden we een 3e plaats overall!
In Mei liep ik nog een paar wedstrijden in Bulgarije, helaas beide keren nèt buiten de prijzen. Een van die wedstrijden was een wel heel mooie trail wedstrijd (Kalandzha) in Zuid-Bulgarije, vlakbij de Turkse grens. Daar liep ik kilometers lang met een sterke loper, maar werd in de eindsprint in het mulle strand verslagen. Helemaal leeg en dan word je net vierde.
In juni ging het weer hard, met name op de korte afstanden. Begin juni liep ik op de wekelijkse parkrun in Varna een sub 17 min! Geen pr want geen officieel parcours maar de afstand klopt wel vrij goed en het is ook nog eens geen gemakkelijke route met een heuvel op (en weer af).
Dezelfde maand liep ik in Gilze nog een 5 km PR op de weg: 17:07, exact gelijk aan mijn PR op de baan. Het is dat ik 3 dagen ervoor nog een 10 km in de benen had, anders had ik wellicht een sub 17 min gelopen, maar dan als officieel pr. Bij die 10 km van de Gaasperplasloop eindigde ik net voor hardloopheld Aart Stigter, van wiens hardloopgroep ik een wedstrijdlicentie heb.
Tussendoor deed ik nog een Solar Boost testloopje bij running junkies in Den Bosch, een gezellig samenzijn met prachtig weer. Het weekend erop weer een loopwedstrijd in het Brabantse land, dit keer de Galgenloop in Berkel Enschot. Ondanks de lugubere naam kwam iedereen levend over de finish. Onderweg haalde ik ex-topper en lokale held Greg van Hest in, die wat problemen had. Ook nu een 10 km, en dit keer eindigde ik met een redelijke tijd (ca. 36:30) wel weer op het podium: 3e plaats bij de M40! Prijs was onder andere een grote keukensnijplank, altijd handig….
In de zomer was ik weer in zonnig Bulgarije, onder andere voor alweer mijn derde deelname aan de trailwedstrijd Tryavna ultra. Ik deed weer de 23 km zoals altijd, wat in de praktijk een 21 km was. Na een goede start raakte ik de aansluiting met de koplopers kwijt bij een zware klim halverwege, en eindigde ik wederom net buiten het podium, net als de vorige wedstrijden in Bulgarije. Een troostprijs was dat ik eerste veteraan was geworden.
Midden in de zomer was het tijd voor iets heel anders, de Galata zwem marathon, een traditionele open water zwemwedstrijd waar veel locals aan meedoen. Dit ging over meer dan 4 km van kust naar kust! Ik ben een goede hardloper maar dit viel me als ongetrainde zwemmer niet mee…. onderweg voelde ik geregeld angst opkomen toen ik nauwelijks iemand om me heen zag, maar alleen water. Stoppen was geen optie, dus gewoon slag voor slag doorgaan maar. Meer dood dan levend kwam ik aan maar ik haalde het wel!
Vanaf medio Augustus had ik vakantie gepland: een road trip door de Balkan landen: Bulgarije- Macedonie- Albanie- Monenegro-Kroatie- Bosnie- Servie en weer terug in Bulgarije! een megalange maar wel mooie trip! Onderweg hield ik mijn conditie bij door onderweg op de vele mooie plekken te lopen.
Het opstarten na de zomer viel niet mee, maar toch liep ik medio september weer een 36-er op de 10 km bij een winderige Bruggenloop in Nijmegen, waarmee ik 1e bij de M40 werd. Daarna ging ik weer naar Bulgarije. Daar maakte ik kennis met een 18-jarig talent Vladislav die vele lokale loopjes wist te winnen. Een opmerkelijk zelfbewuste en makkelijke loper. Ik heb een keer een zware training met hem gedaan (leek wel vader en zoon) en prompt werd ik ziek. Misschien had ik al iets onder de leden maar even pas op de plaats dus! Al snel stond de halve marathon van Amsterdam op het programma. Voor de 5e keer achter elkaar alweer na mijn debuut in 2013, mijn begintijd bij de running junkies. Destijds liep ik 1:29, waar ik heel blij mee was. Ik had toen niet kunnen denken dat ik 1,5 jaar later 10 minuten sneller zou lopen in Berlijn. Dit keer was ik niet echt in vorm, maar toch was ik tevreden met mijn tijd van 1:22. Ik liep een heel tijd samen met Aschwin, die ook niet in zijn beste vorm was na een vakantie. Na afloop kwam ik nog een paar bekende Bulgaren tegen, die de hele marathon hadden gelopen.
Daarna weer eens terug naar Bulgarije, met dank aan de goedkope en rechtstreekse vluchten van Wizz Air. Daar deed ik twee keer mee aan de Renault morning run, een 10 km in Sofia en Varna. Daar behaalde ik een 3e en een 1e plaats in een niet al te sterk veld. Toch leuk, weer twee keer op het podium!
Daarna kwam al snel de winter, erg koud met ook sneeuw. Geen wedstrijden meer in die periode, maar natuurlijk wel doortrainen voor zover het ging. Intussen had ik besloten om Bulgarije nog voor het einde van het jaar te verlaten, en voorlopig in Nederland te verblijven. Op tweede Kerstdag liep ik nog een 10 km in mijn voormalige woonplaats Horst (Limburg). En ja, weer een podiumplek als 3e bij de M40! Ik zit er steeds net wel of net niet bij. Dit keer viel het dubbeltje weer eens de goede kant op.
Het jaar 2018 eindigde ik met de Sylvestercross in Soest, een mooie wedstrijd over 4 rondjes op uitdagend parcours. Dat ging lekker en ik had een mooie tijd bij de masters. Natuurlijk geen podium want daarvoor is het deelnemersveld te sterk. Maar wie weet als ik zo door blijf gaan?
Het jaar 2019 is in elk geval goed begonnen. Inmiddels alweer 4 wedstrijden gelopen, waarvan twee halve marathons.
De eerste wedstrijd was een 10 EM, de Florijn Winterloop in Woudenberg. Deze wedstrijd liep ik heel constant. Het doel was om hem onder het uur te lopen en dat ging precies dankzij een versnelling in de laatste kms. Mijn tijd was 59:43, dus veel had ik niet over. Letterlijk een race tegen de klok! De week erop was de halve van Egmond. Droog maar wel veel wind en tegen het einde was ik moegestreden. Het tempo zakte flink in maar toch nog een 1:25.
Daarna had ik wel weer zin in een buitenlands avontuur in warmere oorden. Ik besloot de halve marathon van Las Palmas- Gran Canaria te doen. De eerste dagen was het flink bewolkt maar op wedstrijddag liet de zon zich zien. Gelukkig was het net te doen door het vroege start tijdstip. Ik had last van een verkoudheid en voelde me niet echt in goede doen. Maar al met al toch een 1:22, dus gewoon op niveau. De herinneringsmedaille was wel erg mooi en behoorlijk groot, een mooi aandenken!
In februari stond weer eens een NK op het programma en wel het NK 10 km van Groet uit School. De weersvoorspellingen waren niet best maar op de wedstrijddag viel het alles mee. Ik had die dag voor het eerst sponsorkleding aan van mijn sponsor Mijnlabtest die DNA-testen doet voor leefstijladvies. Voor de sponsoring kreeg ik een gratis DNA-test waarvan ik de uitslag nu snel verwacht.
Op het NK gaat het altijd hard en dat gold ook voor mij. Ik verbaasde mezelf met een supersnelle tijd van 35:37, maar enkele seconden boven mijn PR dat ik 4 jaar ervoor ook al in Schoorl had gelopen. De start was veel te snel maar gelukkig kon ik een hoog tempo tot de finish volhouden. Erg blij dus, en een 9e plaats bij de M40. Later dit jaar word ik 45 en dan schuif ik dus een categorie op. Wie weet kom ik ook nog op het podium bij een groot master kampioenschap.
Tussendoor liep ik nog een lange ‘no race day’ van ruim 25 km met de running junkies in Amsterdam. Dit in voorbereiding ook de CPC-loop in Den Haag. Daar wilde ik op halve marathon een PR gaan lopen (1:18?), maar helaas werd de wedstrijd afgelast vanwege de stormachtige en natte weersomstandigheden. Gelukkig krijg ik drie weken later een herkansing bij de Venloop op het NK halve marathon! Dan moet het daar maar gebeuren… Tussendoor wellicht nog een 10 km testwedstrijdje.
Kortom, 2019 is goed begonnen en lijkt veelbelovend. Als ik zin en tijd heb ga ik misschien mijn tweede marathon doen. Die tijd mag ook wel weer eens worden aangescherpt. Maar dus eerst het NK halve marathon in Venlo!
Al meer dan een jaar niet geblogd, maar ik loop nog steeds zoals mijn Strava-vrienden hebben kunnen zien! Na mijn geslaagde marathon-avontuur ben ik gewoon blijven doortrainen en af en toe deed ik nog wedstrijdjes maar echt heel gemotiveerd was ik niet. Had ook te maken met mijn onzekere en veranderlijke woon- en werksituatie. Dat vreet gewoon energie, en hard trainen is dan geen prioriteit. In 2017 heb ik nog best wat redelijke prestaties neergezet in binnen- en buitenland, maar het kwam niet in de buurt van mijn topjaren 2015 en 2016, waarin ik al mijn PR’s neerzette. Zo heb ik in 2017 drie á vier halve marathons gelopen (Egmond in januari, CPC-loop Den Haag in maart, Plovdiv in april en Amsterdam in oktober) en die gingen allemaal in 1:24 of daaromtrent. Veel loopvrienden zouden daarvoor tekenen maar ik weet dat ik veel harder kan. Bijna 3 jaar geleden liep ik nog 1:19 in Berlijn en daarna nog een paar keer in de 1:20. Al ben ik inmiddels alweer 43, de sleet zit er nog niet echt op (spreek ik mezelf moed in). Een kwestie van goed en gedisciplineerd trainen, dan kom ik vast wel weer terug op mijn oude niveau. Maar daarvoor had ik dan wel weer een doel nodig. Dat diende zich al snel aan. De running junkies hadden namelijk weer een mooie sportieve bestemming uitgekozen: het WK halve marathon in Valencia! Wie wil er nu geen WK lopen?
Het vorige WK- avontuur in Wales had ik helaas gemist maar hier moest ik natuurlijk bij zijn. Zo dachten er meer over want de running junkies delegatie is groot. Bovendien schijnt Valencia een prachtige stad te zijn dus meteen een mooi toeristisch tripje. Inmiddels is de inschrijving gedaan en ook de vlucht en onderdak is geregeld. Eind Maart vindt het evenement plaats, dus nog genoeg tijd om te trainen. Alles wordt geregistreerd met mijn nieuwe GPS-horloge, de Polar M430. Mijn oude horloge, de M400, vertoonde steeds meer kuren, maar die was dan ook alweer ruim 2,5 jaar oud met bijna 500 geregistreerde runs. Inmiddels ben ik weer aan het intervallen en het aantal weekkilometers worden langzaam opgebouwd. Het oude gevoel komt langzaam terug. Ik ben fit, gemotiveerd en heb een doel. Nu maar hopen dat het dan niet te heet is, want het blijft natuurlijk Spanje. We gaan het zien en ander wordt het gewoon een gezellig en sportief running junkies weekendje.
Het zit er op: mijn eerste marathon! De wedstrijd waarvoor ik me vele maanden heb voorbereid en al die kilometers heb gemaakt, niet altijd met even veel zin. Maar ik heb het wel gedaan, en met resultaat. Nooit meer zal ik deze reactie hoeven aan te horen op een veelgestelde vraag in hardlopersland: “Jij nog geen marathon gelopen? Echt waar…?”
Een paar dagen voor de grote dag kwam ik aan in Amsterdam. De voortekenen waren goed: Ik was in vorm, de weersvoorspelling zag er prima uit en ik had een rustig logeerplekje bij running junkie Wilbert. Mijn startnummer haalde ik vrijdag op tijd op, nog voor de drukte. En meteen sloeg ik 6 gelletjes in op de Expo. Die zou ik straks wel nodig hebben! Omdat ik dit merk nog niet kende, nam ik er alvast eentje. Niet echt lekker, maar misselijk werd ik er ook niet van. Daarmee zou het vast wel gaan. Op het einde nog de gebruikelijke foto’s met startnummer om te delen met de vele volgers op sociale media. Ik had mijn marathondoel al lang van tevoren rondgebazuind: #sub3, voor minder zou ik het niet doen. De lat had ik al meteen hoog gelegd! Wel een haalbaar doel volgens velen, al wezen anderen (ervaren) lopers me er op dat de eerste marathon vaak tegenvalt, simpelweg omdat je de afstand nu eenmaal nog nooit hebt gelopen. Ruim 42 kilometer hardlopen doe je niet zomaar.
Op de vrijdagavondborrel zag ik vele oude bekenden maar ook nieuwe gezichten. Er blijven maar nieuwe running junkies bijkomen. Hoe dat nog steeds past in de verzamelplek bij Tjin’s blijft me verbazen. Ook deze wedstrijd zou ik het tenue van de running junkies natuurlijk weer dragen. Sinds ik erbij ben gekomen ruim drie jaar geleden, ben ik steeds harder én veel verder gaan lopen. Daarvoor had ik zelfs nog nooit een halve marathon gelopen! En nu ben ik alweer 10 halve marathons én een hele marathon verder.
Op zaterdag deed ik niet veel. De social run om 10 uur ‘s morgens had ik wel willen doen maar dat kwam er niet van. De hele middag deed ik verder rustig aan. Energie sparen want die zou ik nog hard nodig hebben! Ik begon alvast in de biografie van Aart Stigter, een ex-topper die nog steeds opvallend hard loopt voor zijn leeftijd. Vooral het hoofdstukje ‘mijn eerste marathon’ was natuurlijk interessant. Die ging bij hem in 2:28, terwijl hij instortte op het einde…….’s Avonds gingen we naar de traditionele pastaparty, een gezellig samenzijn waar de nodige calorieën konden worden ingeslagen. Het was een stukje fietsen naar de locatie, maar een beetje beweging was nu wel goed. Na drie bordjes pasta, wat salade en een paar drankjes was ik wel verzadigd zonder mezelf te overeten. Het was leuk om bij te praten met oude bekenden en nieuwe mensen te leren kennen. Rond een uur of 9 was het tijd om weer terug te gaan naar mijn logeerplek. Ik legde al mijn spullen klaar, want ik zou redelijk vroeg moeten opstaan. De start zou al om 9:30 zijn en een uur van tevoren aanwezig zijn is geen luxe. De wekker zette ik om half 7, dan zou ik tijd genoeg hebben.
Nog voor de wekker ging kwam ik er al uit. Ik had maar kort en heel licht geslapen. Normaal slaap ik prima, maar blijkbaar was ik toch wel gespannen voor mijn marathondebuut! Ik nam een stevig ontbijt: de gebruikelijke muesli/havermout met allerlei extra’s. De gebakken eieren van Wilbert sloeg ik ook niet af. Al om 8 uur sprongen Wilbert en ik op de fiets. Fijn dat hij me even wegbracht! Bij het Olympisch Stadion kwamen we Jaimie tegen, die ook zijn marathondebuut zou maken. Een mooi fotomoment natuurlijk. Hij moest zijn startnummer nog ophalen in de Expohal. Ik liep met hem mee want dan kon ik meteen nog een laatste korte massage laten doen. Nu alleen nog de tassen wegbrengen en we konden het Olympisch Stadion in! Er heerste een vrolijke en opgewonden sfeer onder de duizenden aanwezige lopers. Het weer was perfect: nog een beetje koel maar met zon en weinig wind. Na mijn laatste wc-bezoek kwam ik Jasper Behnken tegen, een oude bekende. Hij ging ook de marathon doen en startte in hetzelfde vak, namelijk geel. We besloten om samen te lopen en voor de sub 3 uur te gaan. We werden kort voor de start nog geïnterviewd door een tv-ploeg die wat standaardvragen stelde: hoe we ons voorbereid hadden en of we er klaar voor waren. Ja natuurlijk!
De start kwam plotseling. Binnen een minuut na de toppers gingen we over de startlijn. In het begin was het dringen en inhouden. Echt snel ging het niet: 4:50 in de eerste kilometer. Niet erg, want er was nog tijd genoeg om dit recht te trekken. En het enige wat je echt niet wil is een te snelle start. Al snel kwam het Vondelpark en kort erna de running junkies cheeringzone. Hier gooide ik mijn sweatshirt uit want een singletje was al warm genoeg. Het was nog zoeken naar de juiste cadans, dan ging het weer te snel en dan weer te langzaam. Onderweg moedigde marathonloopster Miriam van Reijen en haar vriend Christophe me aan vanaf de kant. Na 12 km kwamen we door mijn oude buurtje in de rivierenbuurt. Tijd voor de eerste energygel! Ik nam de tijd om dit mierzoete goedje weg te werken. Aan de overkant van het parcours zagen we de toppers voorbij komen die de lus al hadden genomen. Jasper en ik lagen mooi op koers en we hadden een goed tempo gevonden. We draaiden het stuk langs de Amstel op, 6 km heen naar Ouderkerk en weer 6 km terug. Hier had ik veel gelopen, het parcours kon ik dromen. Het ging nog steeds prima, maar ik bleef wel op mijn horloge kijken. Het halve marathon punt zou een mooi meetpunt zijn. Ik wilde onder of rond 1:28 lopen. Dan zou ik wat overhouden op het tweede stuk. Ik zag al dat ik iets op dit schema zou achterblijven, dus vanaf 20 km ging ik iets versnellen. Hier verloor ik mijn loopmaatje uit het oog, hij kon de tempoversnelling blijkbaar niet aan. Op de helft kwam ik door in 1:29 laag. Geen paniek, want ik lag nog steeds op koers voor sub3. Kort erna nam ik mijn 2e energygel. Elke drie kwartier is de stelregel en daar hield ik me netjes aan.
De tweede helft was aangebroken. Ik voelde me nog steeds sterk op het 25 km punt. Nu zou het saaiste stuk op de hele route komen, het industriegebied bij Overamstel. Wel kwam er meer ruimte om te lopen en het veld was nu echt uit elkaar getrokken. Heel langzaam begon ik mijn benen te voelen maar ze bleven gewoon hun werk doen. Maar wat zou er na 30 km gebeuren? Ik had immers nog nooit langer gelopen, en zeker niet in dit tempo! Rond dit punt kreeg ik een aanmoediging van Michiel, een nog jonge loper die ik van de running junkies ken. Hij riep dat het het er nog goed uit zag. Daarop riep ik terug: Maar nu komt het! Toch bleef ik het tempo gewoon volhouden. Ook na 35 km bleef het goed gaan, en lag ik nog steeds op koers voor sub3. De Watergraafsmeer en de Indische buurt liet ik al snel weer achter me. Na het het Tropenmuseum kon ik al langzaam gaan denken aan het einde. Zou het dan toch gaan lukken? Ik richtte me op het viaduct onder de Wibautstraat. Misschien wel het lastigste punt omdat je na 37 km en ruim 2,5 uur rennen nog een klim moet maken. Beneden maakten de half-crazy runners veel kabaal om de lopers vooruit te krijgen. Toch viel deze klim me mee en niet lang daarna vloog ik langs de running junkies cheerzone die me luid aanmoedigde met veel geschreeuw, high-fives en confetti. Nu nog maar 4 km!
Al snel kwam het Vondelpark. Alleen als ik echt zou instorten, dan kon het nog misgaan. Hoewel mijn benen nu snel zwaarder begonnen aan te voelen, bleef ik op karakter doorgaan. Hier had ik al die maanden voor getraind! Ook op 39 en 40 km had ik nog voldoende marge, al zou het niet veel meer zijn. Bij het uitgaan van het Vondelpark kreeg ik een aanmoediging van Laura, alweer een running junkie. Nu nog maar 1,5 km! Tanden op elkaar en doorbijten. Running junkie Wiebe zag me in de laatste 500 meter nog voorbij snellen. Ik zou het gaan redden! En bij het ingaan het stadion wist ik het zeker. Een eindsprint was niet meer nodig en dat deed ik dan ook niet. Tijd: 2:59 en een paar seconden. Ik had het gered!! Geen overweldigende emoties of totale ineenstorting, maar gewoon blij dat ik er was en tevreden met het resultaat. Natuurlijk voelden mijn benen als lood maar verder voelde ik me prima. De medaille had ik verdiend!
Toen ik mijn tas had gehaald en me had omgekleed ging ik even op een rustig plekje zitten. Mijn oude loopmaatje Jorrit kwam me al snel tegemoet en feliciteerde me met mijn resultaat. Hij had me zien finishen in het stadion, en bewonderde mijn prestatie. Hij wist me te vertellen dat de 3 uur pacer het stadion binnenkwam op het moment dat ik finishte. De hele race had ik die niet gezien en ik was blij dat ik dit zo gehouden had! Jorrit maakte nog een mooie foto van me bij een podium met een gigantische medaille. Inmiddels was het al lekker zonnig weer, en kon het nagenieten beginnen. De felicitaties stroomden binnen op sociale media en natuurlijk waren de running junkies blij voor me. Al geloof ik dat de meesten er niet echt aan getwijfeld hebben dat ik het zou gaan redden. ‘s Avonds gingen we met z’n allen uit eten en was er nog een feestje. Daarbij bleef ik vooral zitten 😉
Stiekum denk ik dat er iets meer had ingezeten omdat ik niet compleet stuk zat op het einde. Ik hield vrijwel tot het einde mijn tempo vast. Maar met een iets hoger tempo was ik misschien wel stuk gegaan onderweg, wie zal het zeggen? Dat is dan voor een volgende marathon, want ik sluit niet uit dat er ooit nog een volgt, of meer dan een. Eerst nam ik de tijd om te herstellen. De eerste dagen ging het heel rustig aan. Pas na 6 dagen liep ik heel rustig op ouwemannentempo een rondje van 10 km. Een dag erna voelde ik me eigenlijk wel weer ok maar het echte herstel neemt wel iets langer in beslag. Ik zal dit jaar vast nog wel een paar loopjes doen, zoals de Zevenheuvelenloop in November.
Het nadeel van een groot doel halen is dat je even niets meer hebt om naar toe te werken. Dat is niet erg want het is ook wel even fijn na al die maanden van strakke discipline. Het leven is meer dan alleen hardlopen!
Het is zover: na een hele zomer trainen ben ik klaar voor de marathon. Tenminste, dat hoop ik! Ik heb mijn best gedaan en trouw mijn trainingen afgewerkt, meestal in de zomerhitte. Ik heb misschien net iets te weinig kilometers gemaakt en twee keer 30+ km duurlopen is ook wat aan de magere kant. Aan de andere kant voel ik me goed en ben ik heel gebleven. Geen blessures of ander fysiek ongemak, en dat is ook belangrijk. Het beoogde marathontempo heb ik volgens mij te pakken, ca. 4:12 min/ km wat me onder de 3 uur zou moeten brengen. En als het een even kan onder de pr’s van een paar running junkies met wie ik veel getraind heb 😉 Ik weet dat ik het kan maar lukt het ook meteen de eerste keer? Volgens sommigen moet dat me makkelijk lukken, anderen zeggen dat je de afstand eerst een keer moet ervaren.
Begin deze week liep ik als laatste test nog een mooie wedstrijd iets buiten Berlijn. Ik deed mee aan de Strausseelauf, een loop met een lange historie want het was alweer de 80e editie. Het oorspronkelijke plan was de halve marathon maar dat ging mis. Een oudere Duitser met de naam Wolf overkwam hetzelfde. Gelukkig was de hoofdloop (9,2 km) iets later, een rondje om het meer. Kon ik meteen mijn snelheid testen. En dan maar een extra rondje uitlopen om aan de kms te komen. Het ging vanaf de start erg snel. De jonkies gingen er snel vandoor en ik bleef rond de 10e plek hangen. Na een mooie strakke race pakte ik nog een oudere man in de eindsprint. In het voorbijgaan riep hij ‘scheisse’, want daar had hij vast niet op gerekend. Resultaat: 7e plaats en 1e in mijn Alterklasse 40+! De prijs was een mooie bokaal. en daarbij kreeg ik felicitaties van de burgemeester en lokale loopheldin Uta Pippig, die in haar tijd vele grote marathons heeft gewonnen. Ook Wolf won in zijn leeftijdscategorie.
Nu nog ruim een week te gaan voor mijn marathondebuut. En dat betekent taperen, ofwel rustig aan doen om energie te sparen. Tijd voor de details: bib ophalen bij de expo, hoeveel en welke gels neem ik mee, wat voor looptenue doe ik aan, wat zijn lastige punten in het parcours en hoe breng ik de laatste dagen door? Natuurlijk is er weer een mooi weekendprogramma gemaakt door de running junkies, met een borrel op vrijdagavond, een ‘shakeout run’ en natuurlijk de pastaparty op zaterdag. Het hoogtepunt is de cheeringzone, ingericht voor het Rijksmuseum rond het 38 km punt. De meeste junkies doen de halve marathon dit keer, wat betekent dat ik en nog een paar anderen (o.a. Jaimie, Nydia) op veel cheering kunnen rekenen. En op dat punt kun je het ook wel gebruiken als ik de verhalen moet geloven. Na 30 a 35 km krijgt iedereen het moeilijk. Ik ga het ervaren!
Twee weken geleden was de marathon van Berlijn waar een hele groep running junkies en andere running crews op af waren gekomen. Het was al weken heerlijk weer, een echte indian summer. Gelukkig voor de marathonlopers was het niet te warm op de wedstrijddag. Voor de running junkies zouden Aschwin, Thomas, Dennis, Yoshi, Tommie, Nastasja, Alex en Chris lopen, een hele delegatie dus! Yoshi zou het deze keer rustig aan doen als pacer, en op het laatste moment meldde Wouter zich aan als pacer voor supersnelle vrouw Nastasja. Het idee was dat de eerste cheeringzone halverwege zou staan en daarna zou verplaatsen naar km 37. Ik pakte ook nog even het 12 km punt mee onderweg. Daar spotte ik een paar snelle bekenden waarvan ik niet wist dat ze zouden meedoen: Bas Stigter en Rik Wolswinkel die afkoersten op ca. 2:40. Halverwege zou het er allemaal goed uit en ook later in de wedstrijd liep vrijwel iedereen mooi op tempo. De cheeringzone ontplofte bijna toen de eerste bekende lopers langskwamen: muziek, geschreeuw en veel confetti. Junkieleeuw Ryon was er natuurlijk ook bij en hij trok veel bekijks. Uiteindelijk finishten zowel Aschwin, Thomas, Tommie en Natasaja (weer) onder de 3 uur. En ook de rest liep ofwel een pr of gewoon een heel goede tijd. Mooie inspiratie voor mijn marathon!
Volgende week zondag moet blijken wat al mijn hardloopervaring en training waard is. De eerste helft is makkelijk maar daarna begint het zwaar te worden. Dan moet je door op karakter. Een troost heb ik: het wordt sowieso een PR! 😉
PS: Ik (en andere deelnemers) zijn live te volgen (tracken) op de speciale TCS Amsterdam marathon app! En ook het parcours staat online. De wedstrijd is live te volgen bij RTVNH.
De zomer is alweer even bezig, al is hij hier in Bulgarije meer voelbaar dan in Nederland als ik kijk naar de weerberichten….. Tijd om terug te blikken op de voorbije maanden. In juni keerde ik even terug naar Nederland, onder andere voor de NK masters in Amersfoort. Ik had me ingeschreven voor de 5.000 en 10.000 m. Na een moeizaam en druk voorjaar met ondermeer een verhuizing, kwam ik de weken ervoor weer snel in vorm. Ik voelde dat ik weer dicht tegen mijn oude topvorm aan zat. Net op tijd! Of het genoeg was voor een medaille zou moeten blijken. Niet alleen zou ik dan top-3 moeten eindigen, ook zou ik de medaille limieten moeten slechten en die stonden wel heel erg scherp. De klok zou mijn grootste tegenstander zijn. Maar op de 10.000 m. zag ik wel kansen, gezien de weinige concurrentie en mijn goede vorm. Dan nog zou ik 40 seconden onder mijn PR van 35: 31 moeten lopen…. Op zaterdag, de 1e wedstrijddag, liep ik de 5.000 m, een mooie opwarmer. Een medaille zat er niet in omdat de concurrentie te goed was. Toch liep ik naar een dik PR in een solide race: 17:07! Daarmee behaalde ik een 5e plaats. Tussendoor bekeek ik andere races, moedigde ik atleten aan, en ontmoette ik oude bekenden. Een leuk sfeertje en het weer was prima om te lopen. Op de ochtend van de race ging ik snel even naar Amsterdam voor een experiment: een gratis freezelab sessie waarin je 3 minuten wordt blootgesteld aan -115 graden! Klinkt extreem, maar valt in de praktijk best mee. Het schijnt goed te zijn voor herstel. Benieuwd of het wat zou doen voor de 10.000 m. Die was pas aan het einde van de middag dus ik had tijd genoeg. Bij de start van de 25 rondjes ging ik weg op het schema van de medaillelimiet, 3:29/km. Daarmee zou ik op 34:50 uitkomen. Na ongeveer 4.000 m liet ik dat schema los want ik merkte dat ik dit niet ging volhouden. Het verval zette in maar toch ging ik gestaag door. Uiteindelijk finishte ik in een prima tijd van 35:38, slechts 7 seconden boven mijn PR! Geen medaillelimiet maar wel een 2e plaats.
Al met al best tevreden met mijn optredens. Ik was in recordtijd terug op niveau na een moeizaam jaar met een winter waarin ik amper trainde. Daarom vermoed ik dat er nog wel wat meer in het vat zit. Een paar dagen na het NK masters werd ik gebeld door het blad Runners World, omdat ze het bijzonder vonden dat ik in het verre Bulgarije woonde en trainde. Zie hier het interview waarin ik uitleg hoe mijn voorbereiding op het NK was verlopen.
Ik zou nog ruim een week langer in Nederland blijven en had zelfs tijd voor een wedstrijdje in het weekend erop. Dan zou de Overbetuweloop in Elst plaatsvinden, de 10 km loop die ik vorig jaar nog had gewonnen. Mooi om daar weer aan de start te verschijnen natuurlijk! Dit keer was de loop een stuk sterker bezet. Ik zag lokale topper Gaby van Caulil ook rondlopen, die net als ik de NK masters had gedaan. Waar ik vorig jaar alleen en onbedreigd naar de finish liep bestond de kopgroep nu uit zeker 10 man. Na enkele km’s moest ik de kopgroep laten gaan en bleef ik rond de 10e plek hangen. Uiteindelijk finishte ik stukgelopen op de 8e plek, in een tijd van 35:52. Weer sub-36 dus op zich prima. Een paar dagen erna vertrok ik weer naar Bulgarije.
Nu het NK masters achter de rug was, moest ik mezelf weer een nieuw doel stellen. En jahoor, dit keer komt het er echt van: ik ga de marathon lopen! Begin juli schreef ik me in voor de marathon van Amsterdam in oktober. Ik had nog tijd genoeg om me voor te bereiden dus! De vorm was al prima, maar ik moest opeens veel meer km’s maken dan ik tot nu toe gewend was. Ik liep tot voor kort niet vaak langer dan een uur, en dan ben je nog niet eens op de helft op de marathon….. Duurlopen van 25 tot 30 km moest ik gaan doen, zodat ik mijn lichaam aan de langdurige belasting kon laten wennen. Na her en der wat advies te hebben ingewonnen, had ik een globaal loopschema in gedachten. Minimaal 4 keer per week trainen, met standaard een lange duurloop die ik langzaam zou opbouwen. 2 0f 3 keer zou ik 30 km doen, een duurloop van bijna 3 uur…. Niet omdat uit het zo leuk vind maar je wil toch goed voorbereid aan de start verschijnen. Zeker omdat ik meteen onder de 3 uur wil lopen, en dat is een zware opgave. Inmiddels ben ik al 6-7 weken bezig en de voorbereiding verloopt ok. Ik maak meer km’s en ik heb er al een paar keer een 25 km op zitten. Dat is meer dan 2 uur lopen. En dat in de Bulgaarse zomerhitte, al probeer ik wel vroeg of laat op de dag te lopen als het wat koeler is. En na een lange duurloop in de Zwarte Zee duiken en uitpuffen op het strand is natuurlijk geen straf!
Medio juli deed ik nog een mooie trailloop in een prachtig natuurgebied in centraal-Bulgarije. Organisator Irun.bg had een mooi parcours uitgezet in Tryavna. De twee langste afstanden waren me veel te gortig, maar liefst 78 en 141 km! De kortste van 23 km paste echter prima in mijn marathonvoorbereiding. De start was al om 6.00 ‘s morgens maar toen was het nog lekker fris. Na een kleine 2 uur lopen en klimmen kwam ik als 5e binnen. De top-3 raakte halverwege uit zicht en op het einde werd ik nog net ingehaald door een jonge jongen, maar dat maakte niet uit. Het uitzicht was soms zo mooi dat ik zelfs stopte om foto’s te maken, en dat wil wat zeggen! De medaille was enorm en een mooi aandenken aan deze schitterende loop.
Omdat ik al voor 8 uur ‘morgens klaar was, ging ik de omgeving verkennen. Met de auto bezocht ik Shipka pass en Buluzdha, beide toeristische hoogtepunten in dit gedeelte van Bulgarije. Onderweg pikte ik een paar ultralopers op die waren uitgestapt op de langste afstand. Ik bracht hen terug naar het startpunt en daar waren ze erg blij mee.
Nu is het nog 9 weken tot de marathon. Nog even doorzetten en dan mag ik mijn debuut maken op deze afstand. Het belangrijkste is om heel te blijven want blessures of tegenslagen liggen altijd op de loer. Mijn spieren en vooral mijn knie vinden de lange afstanden niet zo fijn, maar op zich lukt het allemaal wel. Het juiste marathontempo aanhouden valt nog niet mee, meestal ga ik (veel) te hard of juist te langzaam. Dat is wel een uitdaging. En ik moet nog leren om onderweg te drinken en gelletjes naar binnen te werken. Anders vrees ik dat de man met de hamer genadeloos toe zal slaan…. Voor de marathon kom ik nog met een update!
Het jaar is alweer even onderweg. Tijdens mijn vorige blogpost eind 2015 zat ik in een winterdipje en keek ik terug op het voorbije jaar en sprak ik mijn hoop uit dat in 2016 weer een nieuwe start zou kunnen maken. Dat is gelukt! Er is veel veranderd de laatste tijd. Medio Februari pakte ik de looptraining weer op. De echte winter was voorbij en de dagen begonnen weer te lengen. Ondanks de winterslaap viel mijn niveau me niet tegen. Ik wist dat ik weer flink aan de bak moest, maar ik hoefde niet helemaal op 0 te beginnen.
De eerste wedstrijden had ik ook alweer gepland: in maart 10 km bij de Kempenrun in Hapert en in april de halve marathon van Belgrado. De Kempenrun combineerde ik met familiebezoek en wat regelzaken in Nederland. Ik was benieuwd of ik een redelijke tijd kon neerzetten na pas een maand training. Na een iets te snelle start liep ik lange tijd voorin mee. Uiteindelijk finishte ik op de 3e plaats in 36:49 ! Natuurlijk nog ver van mijn oude vorm maar wel meteen een podiumplek 😉 Dat gaf de burger weer moed.
Nog even lekker doortrainen en dan naar Belgrado. Helaas kreeg ik eind maart last van pollenallergie/hooikoorts. In Nederland nooit last van gehad maar hier was het wel heel erg: soms kreeg ik nauwelijks adem en een paar trainingen brak ik dan ook voortijdig af. Alsof ik nog niet genoeg fysieke ongemakken heb gehad het laatste jaar! Toen het ging regenen, kreeg ik weer lucht…
Terwijl de running junkies er met het vliegtuig heen gingen, pakte ik de bus vanuit Sofia. Spotgoedkoop en redelijk comfortabel. Ik verbleef in een studiootje vlakbij de start. Leuk om mijn oude loopmaatjes uit Amsterdam weer te zien bij het ophalen van de startnummers. Vrijwel iedereen zou de halve marathon doen, behalve onze oudste loper Wilbert die het aandurfde om te starten bij de hele marathon. Het zou erg warm worden, eigenlijk te warm om een goede tijd te lopen. Na de nodige groepsfoto’s konden we naar de start. De meeste junkies waren verstandig en gingen het rustig aan doen. Ik was iets te enthousiast en startte snel. Ik had junkies-toppers Erwin en Yoshi in zicht en dacht wel even bij hen te kunnen komen. Foute inschatting! Nog voor de helft brak de hitte me op. Veel te snel gestart en nu moest ik de prijs betalen. De laatste kilometers waren een hel. Ik stortte compleet in en zelfs de epische cheering zone kon me er niet bovenop helpen. Ik sjokte verder en bij de laatste heuvel op km 19 moest ik zelfs wandelen, nog nooit gebeurd! Ik zat er echt helemaal doorheen…. Ik vermande me en jogde het laatste stukje naar de finish. Mijn tijd op deze 9e halve marathon was niet eens zo heel slecht: 1:28:05. Alleen mijn debuut was iets langzamer. Weer een les geleerd: pas je tempo aan op de weersomstandigheden! Ondanks al mijn ervaring kan het nog steeds wel eens mis gaan dus… Laten we het op overenthousiasme houden! Mijn lijden was echter niets vergeleken met de martelgang van Wilbert op de marathon: die wilde bijna uitstappen maar ging toch op wandeltempo verder. Na zo’n 5 uur finishte hij zijn ‘walk of shame’, zoals hij het zelf noemde. Hij kreeg echter veel respect omdat hij de afstand toch uitliep.
De loopcrew BURT had een fantastisch georganiseerd weekend neergezet. Dat mag gezegd worden. Twee dagen na de run was er nog een loopspel, iets met sprintjes trekken in teams en boter-kaas-eieren met ringen neerleggen. De sprintjes vielen me zwaar maar we kwamen wel bij de laatste vier. Toen schoot het opeens in mijn rug, en viel ik uit. Duidelijk overbelast! Grote troost: ondanks mijn uitval wonnen de overgebleven teams de NIKE hardloopschoenen waarmee we liepen. Fantastisch, want ze liepen erg lekker. Toch niet voor niets mijn best gedaan!
De weken erna zou mijn leven erg veranderen. Ik had ontslag genomen bij het bedrijf in Sofia omdat ik weer een schrijfopdracht had geregeld! Net wat ik nodig had, want de lange kantoordagen gingen me tegenstaan. Ik besloot meteen ook te verhuizen naar een betere plek, want Sofia is nou niet echt mijn favoriete stad. Na een rondreis in Bulgarije besloot ik in Varna te gaan wonen, een mooi stadje aan de Zwarte Zeekust. Binnen een paar dagen vond ik er een leuk appartementje en begin mei verhuisde ik. Het eerste weekend deed ik meteen mee aan de lokale parkrun over 5 km. Het was een mooie route door het zeepark. Er waren weinig deelnemers en ik won de race in sub 18 minuten. Goede tempotraining. De organisatie van Irun.bg zei dat de dag erna een trailrun zou zijn in de omgeving. Leek me leuk om aan mee te doen! Ik kreeg een lift en scheef me ter plekke in voor de 13,5 km, niet wetende wat me te wachten stond. Ik had nog nooit trailruns gedaan, en ik had niet echt de juiste schoenen maar ik zou het wel zien. Het parcours was goed aangegeven maar de route wel erg zwaar. Je moest je aandacht er goed bij houden want het ging op en af met steeds maar weer bochten en stenen en andere objecten op het parcours. De eersten gingen als gekken weg en ik er achter aan. Na enkele kms was er een splitsing tussen de drie afstanden (13,5, 23 en 32 km). Opeens bleek dat ik 3e lag met nummers 1 en 2 in zicht. Na korte tijd liep ik samen met een Bulgaar op kop. We bleven bij elkaar tot opeens de finish in zicht kwam. We zetten een sprint in en we kwamen tegelijk over de lijn. Niet te zeggen wie er gewonnen had maar ik kreeg de eerste plaats toegewezen! Leuk en totaal onverwacht. Mooie loop maar schoenen en benen zaten onder de modder. Hoort erbij!
Het weekend erop was weer een grote loop in het centrum van Varna: de marathon en nog twee bijafstanden: 16,8 en 8,4 km. De marathon ging over 5 ronden, de 16,8 km was 2 ronden en de 8,4 km 1 rondje. De prijzenpot was goed gevuld: nummers 1-10 bij de marathon, de nummers 1-6 bij de 16,8 km en de eerste drie bij de 8,4 km zouden een mooi geldbedrag winnen. Ik besloot de 16,8 km te doen in de hoop een geldprijs mee te kunnen pakken. Ik verwachtte echter meer kapers op de kust. Het was warm en zonnig weer en dit keer had ik geleerd van mijn eerdere fout. Na een snelle start nam ik na 2 km gas terug en besloot ik mijn eigen tempo te lopen. Verstandig want het waren zware omstandigheden. Het was warm, de zon brandde en er zaten wat nare klimmetjes in. Rond het ingaan van de tweede ronde kon ik goed zien hoe ik lag. Ik telde de lopers op mijn afstand en ik bleek 8e/9e te liggen, net buiten de prijzen. Ik was echter al lang blij dat ik op een redelijk tempo kon doorgaan. Uiteindelijk finishte ik als 10e omdat nog een Bulgaar me had ingehaald. Mijn tijd was 1:05:36, gemiddeld 15,4 km/u. Het verval in de 2e ronde was wel iets te groot. Inmiddels had ik al een hoop lopers leren kennen hier in Varna, al veel meer dan al die tijd in Sofia! Bij het afhalen van het startnummer kwam ik nog een bijzonder persoon tegen, een Fin die zijn 413e marathon zou lopen! Ongelofelijk…. Nu hij gepensioneerd was, liep hij alleen maar meer. Hij finishte binnen de tijd in 4:50, erg knap!
Kortom, ik heb nog niet heel veel wedstrijden gelopen en ik ben nog niet in topvorm maar ik mag tevreden zijn na een lastig jaar met veel tegenslagen. De eerstvolgende wedstrijd is een halve marathon in Pleven, een stadje hier in Bulgarije. Dat zijn meteen ook de nationale Bulgaarse kampioenschappen. Eens kijken of ik me kan meten met de Bulgaren….Daarna is het nog even doortrainen op weg naar een groot doel: het NK voor masters. Ik heb me ingeschreven voor de 5 en 10 km. Ik verwacht wel redelijke prestaties maar de medaillelimieten staan wel heel erg scherp: 16:30 op de 5 km en 34:51 op de 10 km voor de mannen 40…. Zelfs in absolute topvorm is dit nauwelijks haalbaar voor mij. Op de 10 km zie ik nog de beste kansen. De komende weken maar veel tempo’s doen en dan maar kijken waar het schip strandt. Over 4 weken is het al zover. En binnenkort moet ik me echt maar eens inschrijven voor de marathon…. Het wordt tijd!
Op de valreep nog een blogje in 2015. In de zomer keek ik nog tevreden terug op een fantastisch eerste half jaar: al mijn (nog verse pr’s) verbeterd. Door een recente verhuizing, privé omstandigheden en een lichte blessure deed ik het vanaf juli even rustig aan. Geen wedstrijden, alleen wat onderhoud. Vanaf eind augustus/ september wilde ik de training weer serieus oppakken.
Het liep anders want ik vond opeens een baan in het buitenland! Dat betekende weer verhuizen en mijn leven omgooien. Dat kostte veel tijd en energie waardoor het lopen weer op een laag pitje kwam. Ik deed nog wel wat lokale loopjes maar de stad waar ik ging wonen was niet echt op hardlopers ingesteld. Ook geen runningcrews van betekenis. In Oktober kwam ik nog een weekend terug om de halve marathon van Amsterdam te doen. ‘s Ochtend zag ik nog een paar running junkies (heel knap) de magische grens van 3 uur op de marathon doorbreken. ‘s Middags was het mijn beurt om mijn alweer 8e halve marathon te lopen. Ik verwachtte geen toptijd door een trainingsachterstand. Het was erg zwaar op het einde maar er rolde nog een prima tijd van 1:20:56 uit. Die tijd mocht er best zijn, namelijk mijn 2e tijd ooit.
Eind Oktober kreeg ik te maken met zwaar fysiek ongemak: wat eerst nog een griepje leek, bleek een bacteriële infectie aan mijn voet! Goed te behandelen met antibiotica maar dus wel een week plat. Kortom, zo’n 10 dagen geen training. Al lang geleden had ik me ingeschreven voor de Zevenheuvelenloop in Nijmegen. Die wilde ik eigenlijk alsnog graag lopen, ondanks alles. Ik zou toch naar Nederland gaan ivm wat regelzaken. Na mijn ontslag uit het ziekenhuis had ik nog ongeveer 1,5 week om mezelf te testen. Dat ging best redelijk, blijkbaar was ik mijn basis nog niet kwijt. Mijn dokter raadde het me af maar ik voelde me goed genoeg dus enkele dagen voor de loop besloot ik om toch mee te doen! Ik zou mijn mede running junkies er weer ontmoeten. Het plan was om toch nog onder het uur te finishen, een tijd waar ik vijf jaar geleden volledig fit nog moeite mee had. Veel running junkies hadden ook dat plan dus we konden mooi samen lopen. Althans, het liep wat anders. Ik liep lange tijd van voren. Alleen Tommy liep me voorbij en tegen het einde ook nog Aschwin. Uiteindelijk rolde er nog een 58:31 uit, onverwacht snel! Natuurlijk nog steeds bijna 4 minuten boven mijn pr maar toch knap al zeg ik het zelf…..
Na terugkomst had ik geen nieuwe loopdoelen meer op de middellange termijn. Omdat ik ook weinig zin had om in mijn eentje door de kou en langs druk verkeer en door donkere parken te lopen, besloot ik om mezelf fit te houden in de gym met wat cardio en krachtoefeningen. Tussendoor, op vrije dagen, deed ik voor de vorm nog wel een looprondje. Mijn planning voor 2016 is nog onzeker. Eerst de (mogelijk) strenge winter doorkomen en vanaf medio Maart ga ik weer verder kijken. Mijn grote doelen zijn het NK masters in juni en mijn eerste marathon in het najaar. Misschien ga ik ook nog (recreatief) meedoen aan een halve in Belgrado waar een hele groep running junkies heen gaat. Niets is nog zeker…
Als ik het voor elkaar krijg om mijn leven zo te plannen dat ik weer op een goede manier kan trainen, samen met anderen van gelijk niveau, dan ben ik ervan overtuigd dat ik weer op mijn oude niveau kan terug komen. De motivatie is nu het belangrijkste punt. Op dit moment moet ik alles uit mezelf halen. Met een leuke loopgroep en wat competitie wordt dat veel gemakkelijker. De tijd zal het leren! Het zou kunnen dat 2015 mijn topjaar blijft maar het moet mogelijk zijn om ook van 2016 een mooi en leuk loopjaar te maken. Mijn grote dank aan de running junkies die mijn loopcarriere een nieuwe impuls hebben gegeven. En ze zijn nog niet van me af 🙂
De zomer is aangebroken en de eerste hittegolf hebben we alweer gehad. Geen fijn weer om te lopen natuurlijk, of je moet het heel vroeg of heel laat doen als de temperatuur wat lager is. Ik heb besloten om deze zomer een rustperiode in te lassen. De eerste helft van het jaar was erg druk, mede door een slepende rechtszaak die veel stress met zich meebracht. Het hardlopen en de vele wedstrijden waren echter een goede afleiding! Ik heb dit jaar al mijn pr’s (nog) scherper gesteld.
Sinds mijn supersnelle halve marathon van Berlijn heb ik verschillende voorjaarswedstrijden gelopen: de 10 EM Grensloop van Reusel, mijn geboorteplaats, waar ik voor het eerst onder het uur op de 10 EM dook (59:04) maar nét buiten de prijzen viel bij de masters. Vervolgens liep ik bij de Nescioloop weer een pr op de 15 km: 54: 53. Ook dit keer net buiten de prijzen helaas…. De week daarop deed ik weer eens mee aan de altijd gezellige Geinloop in Driemond. Ik leek als 2e te eindigen op de 10 km in 36 minuten rond in lastige omstandigheden, alleen lopend tegen de wind. Na de finish bleek ik als winnaar te worden uitgeroepen omdat de eerste loper geen lid was van de atletiekunie en ik dus wel. Eindelijk weer eens in de prijzen en meteen de hoofdprijs! Nu moet ik wel erbij vermelden dat op dezelfde dag nog andere grotere wedstrijden waren van een veel hoger niveau, maar toch. Ik mocht een grote beker en bloemen mee naar huis nemen! En dit was meteen mijn laatste wedstrijd als inwoner van Amsterdam, een mooi afscheid.
De weken erna stonden namelijk in het teken van verhuizing. In een rechtszitting was bepaald dat ik mijn huis uit moest, en dat zag ik al langere tijd aankomen. Gelukkig had ik al snel een nieuwe woning gevonden, en wat voor een: een prachtig gelegen landhuis tussen Arnhem en Oosterbeek. De woning is antikraak en daardoor spotgoedkoop. Het landhuis is bewoond door 7 mensen. Ik loop zo de bossen in. Geweldig om hard te lopen maar wel erg heuvelachtig. Je moet zelfs moeite doen om een vlak stuk te vinden! In de week na mijn verhuizing had ik nog twee cityruns gepland met de running junkies: op een woensdag de 10 km Alkmaar city run. Op een heel bochtig parcours liep ik zelfs onder de 35 minuten maar de GPS gaf slechts 9,6 km aan. Blijkbaar hadden we de kantjes er letterlijk vanaf gelopen. Vier dagen erna vond aan de andere kant van het land de Vestingloop van den Bosch plaats. Onze Running junkies vrienden ter plaatse hadden een mooi cheering point opgezet. Ik deed mee aan de 15 km en zou gaan cheeren bij de 10 km. Aan de start stonden ook Runnersworld medewerker en Stravaheld Imo Muller en ex-topschaatser Erben Wennemars, met wie ik nog een kort praatje maakte. Het was een lastige loop en de vermoeienissen van de verhuizing lieten zich ook gelden. Toch rolde er nog een prima tijd van 55:27 uit waarmee ik 3e werd bij de mannen 35+ en ik een geldprijsje won. Imo eindigde knap als 2e bij de mannen senioren. Erben liet ik ruim een minuut achter me, vandaag zou hij het ‘rustig aan’ doen. Na afloop was het nog even genieten op de centrale finishplaats die verbouwd was als een echte vesting met VIP-tribunes voor de sponsors en loopbruggen. Ik kon er met mijn geritselde Meeus-bandje naar binnen. Aan lekkere hapjes en drankjes geen gebrek! Ook nam ik de kans waar om me even goed te laten masseren.
In mijn nieuwe woonplaats pakte ik de looptrainingen vervolgens weer op, maar de wekelijkse gezellige trainingen bij de Running Junkies zou ik vanaf nu moeten missen. Kortom, ik moest hier een nieuw begin maken. De meest logische stap zou zijn om lid te worden van de plaatselijke atletiekvereniging CIKO’66. De eerste indruk was goed. Het was natuurlijk een stuk serieuzer dan bij de Running junkies maar ik leerde er al snel mensen kennen. De fietstocht naar de baan was mooi maar wel wat langer en flink heuvelachtig. Vanaf nu dus geen runs meer dwars door de stad met de meute running junkies al wil ik nog wel af en toe langskomen op een mooie avond. En alle running junkies zijn bij deze uitgenodigd om langs te komen voor een bezoekje en eventueel een mooie duurloop in de omgeving. Inmiddels ken ik een paar mooie routes!
Ik had geluk want slechts een paar weken na mijn verhuizing was een leuke loop in mijn nieuwe woonplaats: de Stuwwalloop. Er waren verschillende afstanden, trail en ‘ gewoon’. Ik zou de 10 km doen, gedeeltelijk verhard en gedeeltelijk door het bos met een flinke heuvel in het midden met een tussensprint. Halverwege lag ik comfortabel op de 3e plaats dus ik besloot de heuvel snel maar beheerst op te gaan om mijn podiumplaats niet in gevaar te brengen. Na 7-8 km lag ik nog steeds goed maar het beste was er wel vanaf. Met veel moeite liep ik het laatste stuk uit in een nette tijd van ruim 37 minuten. Ik behaalde de 3e plaats en mocht weer eens een bekertje en een bosje bloemen mee naar huis nemen. Een mooie kennismaking met het lokale loopcircuit! De prestatie was des te knapper omdat ik eerder die week nog een baanwedstrijdje over 1500 meter en een dorpsloop over 5 km had gedaan, beide op aanraden van vriend en speaker Martijn Visscher. De 1500 meter was ter voorbereiding op het NK masters medio juni en de dorpsloop vond plaats in Leusden. Het was mijn 2e 1500 meter van dit jaar en ik won mijn serie in 4:34, net iets langzamer dan eerder dit jaar maar het gaf me wel vertrouwen dat mijn niveau goed was. Bij de dorpsloop werd ik 3e vlak achter leeftijdgenoot Sjoerd Veenma. En weer een bekertje voor in de prijzenkast en een waardebon.
De week erop keerde ik weer even terug op het oude nest. Ik moest toch in Amsterdam zijn en combineerde dat met de 5 km Polderloop. Vorig jaar deed ik er de 10 km en liep toen mijn eerste 36-er. Dit keer was het deelnemersveld op de 5 km behoorlijk sterk. Ik eindigde als 5e in een nipt pr van 17:17. Leuk om de weer eens even onder de running junkies te zijn geweest! Slechts 3 dagen later begaf ik me alweer naar Haarlem voor de Letterenloop. Ik twijfelde nog over deelname maar kon het niet laten om deel te nemen aan de 10 km. Het was zonnig en redelijk warm en het parcours kende een paar stevige bulten. Ik merkte daast ik niet fris was na alle loopjes maar wist nog wel als 7e te eindigen in een 36-er. Eigenlijk was deze loop iets teveel van het goede!
Daarna ging de focus op het NK masters in Zierikzee waar ik zou meedoen aan de 800 en de 1500 meter. Ik had niet veel kunnen werken aan snelheid maar ik had natuurlijk wel een stevige conditie en dat is de basis. Mijn eerste officiële NK was een goede leervaring. Op deze baanafstanden is tactiek belangrijk omdat het om de plaats gaat en minder om de tijd. Ik eindigende op beide afstanden als 6e, in de middenmoot. Mijn tijden waren ok, maar met wat meer specifieke training had er meer ingezeten. Ik besloot nog één lokaal loopje te doen voordat ik een welverdiende rustperiode zou ingaan. De Overbetuweloop in Elst was in de buurt dus ik kon gemakkelijk op en neer. Tot mijn verbazing won ik de 10 km afgetekend in een scherpe tijd van 35:41. Geen beker dit keer maar wel bloemen en een waardebon. Ik sloot de eerste helft van het jaar dus in stijl af.
Na ruim een jaar van hard trainen, heel veel wedstrijden en een verhuizing ben ik wel toe aan wat rust. Natuurlijk blijf ik rustig doortrainen maar dus even geen wedstrijden. Mijn vorige langere rustperiode van begin 2014 pakte goed uit want daarna begon ik al snel de pr’s aan elkaar te rijgen, zie ook mijn eerste blog. Even het hoofd en de benen wat rust geven zodat ik dit najaar weer fris aan de start sta. Mijn streven is om dit niveau vast te houden (altijd pr’s lopen is onmogelijk :)) en me mentaal voor te bereiden op een geheel nieuwe uitdaging: de marathon! Die wil ik sowieso in 2016 gaan lopen als ik de tijd en energie ervoor kan vinden.
latebloomrunner 