Still running

Sinds mijn aankondiging van het WK halve marathon in Valencia begin 2018 was het even stil, maar intussen ben ik natuurlijk gewoon doorgegaan met hardlopen. Die wedstrijd in Valencia ging overigens prima: een tijd van 1:20:45 ondanks de winderige omstandigheden. Ik ben zeker een week gebleven in deze mooie stad met een stadspark dat als een lint door het centrum loopt en veel prachtige moderne architectuur. Het start-finish gebied bij de musea zag er imposant uit. Samen met medemaster Erik Scheers en de running junkies uit Amsterdam deed ik nog wat sightseeing en een paar loopjes. Een aanrader voor een city-trip, deze stad!

Het jaar na dit WK-avontuur bleef ik mijn wedstrijdjes meepakken, en af en toe ook nog een prijsje. Ben een jaar ouder maar nog steeds niet versleten!

In maart was het guur en winters in Nederland. Op een zaterdag was ik bij het hardloop- en schrijvers evenement Running Script in Utrecht. Bekende schrijvende hardlopers of hardlopende schrijvers als Abdelkader Benali, Hans Koeleman en Thijs Feuth waren aanwezig, en ook ex-marathoptopper Luc Krotwaar was erbij. Na een kort looprondje kwamen de verhalen los, waarbij diverse schrijvers stukjes uit hun nieuwste boek voorlazen. Ik kocht de roman van Thijs Feuth (Achter de rug van God) en dat van Hans Koeleman (Het Blauwe Uur). Weer leuk en interessant leesvoer! Na afloop nog een gezellige pastaparty.

Een week later stond de jaarlijkse Kempenrun in mijn geboortestreek op het programma.   Het was bar en boos weer maar toch finishte ik in een aanvaardbare tijd.

Gelukkig werd het weer daarna beter, en brak de lente aan. In april nam ik deel aan de Imants Grensloop in mijn geboorteplaats Reusel, een 10 EM waar ik in totaal 6e werd en 2e M35. Op het podium dus en ik kreeg naast de medaille een envelop met 50 euro prijzengeld mee! Inschrijving en reiskosten er weer uitgehaald…:)

En voor het eerst in jaren deed ik weer eens mee aan de Batavierenrace, een mooie en grootse estafettewedstrijd tussen Nijmegen en Enschede. Alweer mijn 16e deelname sinds mijn debuut in 1996 als student. Mijn etappe nummer 18 ging erg goed (ca. 8 km in 29 minuten) en als (Aquila) team behaalden we een 3e plaats overall!

De week erop liep ik de halve marathon van Plovdiv in een prima tijd van 1:21, waarmee ik zelfs 2e werd in de categorie M40. Ik was al bijna weg maar werd nog op het podium geroepen. Dat had ik niet willen missen!

In Mei liep ik nog een paar wedstrijden in Bulgarije, helaas beide keren nèt buiten de prijzen. Een van die wedstrijden was een wel heel mooie trail wedstrijd (Kalandzha) in Zuid-Bulgarije, vlakbij de Turkse grens. Daar liep ik kilometers lang met een sterke loper, maar werd in de eindsprint in het mulle strand verslagen. Helemaal leeg en dan word je net vierde.

In juni ging het weer hard, met name op de korte afstanden. Begin juni liep ik op de wekelijkse parkrun in Varna een sub 17 min! Geen pr want geen officieel parcours maar de afstand klopt wel vrij goed en het is ook nog eens geen gemakkelijke route met een heuvel op (en weer af).

Dezelfde maand liep ik in Gilze nog een 5 km PR op de weg: 17:07, exact gelijk aan mijn PR op de baan.  Het is dat ik 3 dagen ervoor nog een 10 km in de benen had, anders had ik wellicht een sub 17 min gelopen, maar dan als officieel pr. Bij die 10 km van de Gaasperplasloop eindigde ik net voor hardloopheld Aart Stigter, van wiens hardloopgroep ik een wedstrijdlicentie heb.

Tussendoor deed ik nog een Solar Boost testloopje bij running junkies in Den Bosch, een gezellig samenzijn met prachtig weer. Het weekend erop weer een loopwedstrijd in het Brabantse land, dit keer de Galgenloop in Berkel Enschot. Ondanks de lugubere naam kwam iedereen levend over de finish. Onderweg haalde ik ex-topper en lokale held Greg van Hest in, die wat problemen had. Ook nu een 10 km, en dit keer eindigde ik met een redelijke tijd (ca. 36:30) wel weer op het podium: 3e plaats bij de M40! Prijs was onder andere een grote keukensnijplank, altijd handig….

In de zomer was ik weer in zonnig Bulgarije, onder andere voor alweer mijn derde deelname aan de trailwedstrijd Tryavna ultra. Ik deed weer de 23 km zoals altijd, wat in de praktijk een 21 km was. Na een goede start raakte ik de aansluiting met de koplopers kwijt bij een zware klim halverwege, en eindigde ik wederom net buiten het podium, net als de vorige wedstrijden in Bulgarije. Een troostprijs was dat ik eerste veteraan was geworden.

Midden in de zomer was het tijd voor iets heel anders, de Galata zwem marathon, een traditionele open water zwemwedstrijd waar veel locals aan meedoen. Dit ging over meer dan 4 km van kust naar kust! Ik ben een goede hardloper maar dit viel me als ongetrainde zwemmer niet mee…. onderweg voelde ik geregeld angst opkomen toen ik nauwelijks iemand om me heen zag, maar alleen water. Stoppen was geen optie, dus gewoon slag voor slag doorgaan maar. Meer dood dan levend kwam ik aan maar ik haalde het wel!

Vanaf medio Augustus had ik vakantie gepland: een road trip door de Balkan landen: Bulgarije- Macedonie- Albanie- Monenegro-Kroatie- Bosnie- Servie en weer terug in Bulgarije! een megalange maar wel mooie trip! Onderweg hield ik mijn conditie bij door onderweg op de vele mooie plekken te lopen.

Het opstarten na de zomer viel niet mee, maar toch liep ik medio september weer een 36-er op de 10 km bij een winderige Bruggenloop in Nijmegen, waarmee ik 1e bij de M40 werd. Daarna ging ik weer naar Bulgarije. Daar maakte ik kennis met een 18-jarig talent Vladislav die vele lokale loopjes wist te winnen. Een opmerkelijk zelfbewuste en makkelijke loper. Ik heb een keer een zware training met hem gedaan (leek wel vader en zoon) en prompt werd ik ziek. Misschien had ik al iets onder de leden maar even pas op de plaats dus! Al snel stond de halve marathon van Amsterdam op het programma. Voor de 5e keer achter elkaar alweer na mijn debuut in 2013, mijn begintijd bij de running junkies. Destijds liep ik 1:29, waar ik heel blij mee was. Ik had toen niet kunnen denken dat ik 1,5 jaar later 10 minuten sneller zou lopen in Berlijn. Dit keer was ik niet echt in vorm, maar toch was ik tevreden met mijn tijd van 1:22. Ik liep een heel tijd samen met Aschwin, die ook niet in zijn beste vorm was na een vakantie. Na afloop kwam ik nog een paar bekende Bulgaren tegen, die de hele marathon hadden gelopen.

Daarna weer eens terug naar Bulgarije, met dank aan de goedkope en rechtstreekse vluchten van Wizz Air. Daar deed ik twee keer mee aan de Renault morning run, een 10 km in Sofia en Varna. Daar behaalde ik een 3e en een 1e plaats in een niet al te sterk veld. Toch leuk, weer twee keer op het podium!

Daarna kwam al snel de winter, erg koud met ook sneeuw. Geen wedstrijden meer in die periode, maar natuurlijk wel doortrainen voor zover het ging. Intussen had ik besloten om Bulgarije nog voor het einde van het jaar te verlaten, en voorlopig in Nederland te verblijven. Op tweede Kerstdag liep ik nog een 10 km in mijn voormalige woonplaats Horst (Limburg). En ja, weer een podiumplek als 3e bij de M40! Ik zit er steeds net wel of net niet bij. Dit keer viel het dubbeltje weer eens de goede kant op.

Het jaar 2018 eindigde ik met de Sylvestercross in Soest, een mooie wedstrijd over 4 rondjes op uitdagend parcours. Dat ging lekker en ik had een mooie tijd bij de masters. Natuurlijk geen podium want daarvoor is het deelnemersveld te sterk. Maar wie weet als ik zo door blijf gaan?

Het jaar 2019 is in elk geval goed begonnen. Inmiddels alweer 4 wedstrijden gelopen, waarvan twee halve marathons.

De eerste wedstrijd was een 10 EM, de Florijn Winterloop in Woudenberg. Deze wedstrijd liep ik heel constant. Het doel was om hem onder het uur te lopen en dat ging precies dankzij een versnelling in de laatste kms. Mijn tijd was 59:43, dus veel had ik niet over. Letterlijk een race tegen de klok! De week erop was de halve van Egmond. Droog maar wel veel wind en tegen het einde was ik moegestreden. Het tempo zakte flink in maar toch nog een 1:25.

Daarna had ik wel weer zin in een buitenlands avontuur in warmere oorden. Ik besloot de halve marathon van Las Palmas- Gran Canaria te doen. De eerste dagen was het flink bewolkt maar op wedstrijddag liet de zon zich zien. Gelukkig was het net te doen door het vroege start tijdstip. Ik had last van een verkoudheid en voelde me niet echt in goede doen. Maar al met al toch een 1:22, dus gewoon op niveau. De herinneringsmedaille was wel erg mooi en behoorlijk groot, een mooi aandenken!

 

In februari stond weer eens een NK op het programma en wel het NK 10 km van Groet uit School. De weersvoorspellingen waren niet best maar op de wedstrijddag viel het alles mee. Ik had die dag voor het eerst sponsorkleding aan van mijn sponsor Mijnlabtest die DNA-testen doet voor leefstijladvies. Voor de sponsoring kreeg ik een gratis DNA-test waarvan ik de uitslag nu snel verwacht.

Op het NK gaat het altijd hard en dat gold ook voor mij. Ik verbaasde mezelf met een supersnelle tijd van 35:37, maar enkele seconden boven mijn PR dat ik 4 jaar ervoor ook al in Schoorl had gelopen. De start was veel te snel maar gelukkig kon ik een hoog tempo tot de finish volhouden. Erg blij dus, en een 9e plaats bij de M40. Later dit jaar word ik 45 en dan schuif ik dus een categorie op. Wie weet kom ik ook nog op het podium bij een groot master kampioenschap.

Tussendoor liep ik nog een lange ‘no race day’  van ruim 25 km met de running junkies in Amsterdam. Dit in voorbereiding ook de CPC-loop in Den Haag. Daar wilde ik op halve marathon een PR gaan lopen (1:18?), maar helaas werd de wedstrijd afgelast vanwege de stormachtige en natte weersomstandigheden. Gelukkig krijg ik drie weken later een herkansing bij de Venloop op het NK halve marathon! Dan moet het daar maar gebeuren… Tussendoor wellicht nog een 10 km testwedstrijdje.

Kortom, 2019 is goed begonnen en lijkt veelbelovend. Als ik zin en tijd heb ga ik misschien mijn tweede marathon doen. Die tijd mag ook wel weer eens worden aangescherpt. Maar dus eerst het NK halve marathon in Venlo!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op naar het WK

Al meer dan een jaar niet geblogd, maar ik loop nog steeds zoals mijn Strava-vrienden hebben kunnen zien! Na mijn geslaagde marathon-avontuur ben ik gewoon blijven doortrainen en af en toe deed ik nog wedstrijdjes maar echt heel gemotiveerd was ik niet. Had ook te maken met mijn onzekere en veranderlijke woon- en werksituatie. Dat vreet gewoon energie, en hard trainen is dan geen prioriteit. In 2017 heb ik nog best wat redelijke prestaties neergezet in binnen- en buitenland, maar het kwam niet in de buurt van mijn topjaren 2015 en 2016, waarin ik al mijn PR’s neerzette. Zo heb ik in 2017 drie á vier halve marathons gelopen (Egmond in januari, CPC-loop Den Haag in maart, Plovdiv in april en Amsterdam in oktober) en die gingen allemaal in 1:24 of daaromtrent. Veel loopvrienden zouden daarvoor tekenen maar ik weet dat ik veel harder kan. Bijna 3 jaar geleden liep ik nog 1:19 in Berlijn en daarna nog een paar keer in de 1:20. Al ben ik inmiddels alweer 43, de sleet zit er nog niet echt op (spreek ik mezelf moed in). Een kwestie van goed en gedisciplineerd trainen, dan kom ik vast wel weer terug op mijn oude niveau. Maar daarvoor had ik dan wel weer een doel nodig. Dat diende zich al snel aan. De running junkies hadden namelijk weer een mooie sportieve bestemming uitgekozen: het WK halve marathon in Valencia! Wie wil er nu geen WK lopen?

Het vorige WK- avontuur in Wales had ik helaas gemist maar hier moest ik natuurlijk bij zijn. Zo dachten er meer over want de running junkies delegatie is groot. Bovendien schijnt Valencia een prachtige stad te zijn dus meteen een mooi toeristisch tripje. Inmiddels is de inschrijving gedaan en ook de vlucht en onderdak is geregeld. Eind Maart vindt het evenement plaats, dus nog genoeg tijd om te trainen. Alles wordt geregistreerd met mijn nieuwe GPS-horloge, de Polar M430. Mijn oude horloge, de M400, vertoonde steeds meer kuren, maar die was dan ook alweer ruim 2,5 jaar oud met bijna 500 geregistreerde runs. Inmiddels ben ik weer aan het intervallen en het aantal weekkilometers worden langzaam opgebouwd. Het oude gevoel komt langzaam terug. Ik ben fit, gemotiveerd en heb een doel. Nu maar hopen dat het dan niet te heet is, want het blijft natuurlijk Spanje. We gaan het zien en ander wordt het gewoon een gezellig en sportief running junkies weekendje.

#sub3: mission accomplished!

Het zit er op: mijn eerste marathon! De wedstrijd waarvoor ik me vele maanden heb voorbereid en al die kilometers heb gemaakt, niet altijd met even veel zin. Maar ik heb het wel gedaan, en met resultaat. Nooit meer zal ik deze reactie hoeven aan te horen op een veelgestelde vraag in hardlopersland: “Jij nog geen marathon gelopen? Echt waar…?”

Een paar dagen voor de grote dag kwam ik aan in Amsterdam. De voortekenen waren goed: Ik was in vorm, de weersvoorspelling zag er prima uit en ik had een rustig logeerplekje bij running junkie Wilbert. Mijn startnummer haalde ik vrijdag op tijd op, nog voor de drukte. En meteen sloeg ik 6 gelletjes in op de Expo. Die zou ik straks wel nodig hebben! Omdat ik dit merk nog niet kende, nam ik er alvast eentje. Niet echt lekker, maar misselijk werd ik er ook niet van. Daarmee zou het vast wel gaan. Op het einde nog de gebruikelijke foto’s met startnummer om te delen met de vele volgers op sociale media. Ik had mijn marathondoel al lang van tevoren rondgebazuind: #sub3, voor minder zou ik het niet doen. De lat had ik al meteen hoog gelegd! Wel een haalbaar doel volgens velen, al wezen anderen (ervaren) lopers me er op dat de eerste marathon vaak tegenvalt, simpelweg omdat je de afstand nu eenmaal nog nooit hebt gelopen. Ruim 42 kilometer hardlopen doe je niet zomaar.

Op de vrijdagavondborrel zag ik vele oude bekenden maar ook nieuwe gezichten. Er blijven maar nieuwe running junkies bijkomen. Hoe dat nog steeds past in de verzamelplek bij Tjin’s blijft me verbazen. Ook deze wedstrijd zou ik het tenue van de running junkies natuurlijk weer dragen. Sinds ik erbij ben gekomen ruim drie jaar geleden, ben ik steeds harder én veel verder gaan lopen. Daarvoor had ik zelfs nog nooit een halve marathon gelopen! En nu ben ik alweer 10 halve marathons én een hele marathon verder.

Op zaterdag deed ik niet veel. De social run om 10 uur ‘s morgens had ik wel willen doen maar dat kwam er niet van. De hele middag deed ik verder rustig aan. Energie sparen want die zou ik nog hard nodig hebben! Ik begon alvast in de biografie van Aart Stigter, een ex-topper die nog steeds opvallend hard loopt voor zijn leeftijd. Vooral het hoofdstukje ‘mijn eerste marathon’ was natuurlijk interessant. Die ging bij hem in 2:28, terwijl hij instortte op het einde…….’s Avonds gingen we naar de traditionele pastaparty, een gezellig samenzijn waar de nodige calorieën konden worden ingeslagen. Het was een stukje fietsen naar de locatie, maar een beetje beweging was nu wel goed. Na drie bordjes pasta, wat salade en een paar drankjes was ik wel verzadigd zonder mezelf te overeten. Het was leuk om bij te praten met oude bekenden en nieuwe mensen te leren kennen. Rond een uur of 9 was het tijd om weer terug te gaan naar mijn logeerplek. Ik legde al mijn spullen klaar, want ik zou redelijk vroeg moeten opstaan. De start zou al om 9:30 zijn en een uur van tevoren aanwezig zijn is geen luxe. De wekker zette ik om half 7, dan zou ik tijd genoeg hebben.

Nog voor de wekker ging kwam ik er al uit. Ik had maar kort en heel licht geslapen. Normaal slaap ik prima, maar blijkbaar was ik toch wel gespannen voor mijn marathondebuut! Ik nam een stevig ontbijt: de gebruikelijke muesli/havermout met allerlei extra’s. De gebakken eieren van Wilbert sloeg ik ook niet af. Al om 8 uur sprongen Wilbert en ik op de fiets. Fijn dat hij me even wegbracht! Bij het Olympisch Stadion kwamen we Jaimie tegen, die ook zijn marathondebuut zou maken. Een mooi fotomoment natuurlijk. Hij moest zijn startnummer nog ophalen in de Expohal. Ik liep met hem mee want dan kon ik meteen nog een laatste korte massage laten doen. Nu alleen nog de tassen wegbrengen en we konden het Olympisch Stadion in! Er heerste een vrolijke en opgewonden sfeer onder de duizenden aanwezige lopers. Het weer was perfect: nog een beetje koel maar met zon en weinig wind. Na mijn laatste wc-bezoek kwam ik Jasper Behnken tegen, een oude bekende. Hij ging ook de marathon doen en startte in hetzelfde vak, namelijk geel. We besloten om samen te lopen en voor de sub 3 uur te gaan. We werden kort voor de start nog geïnterviewd door een tv-ploeg die wat standaardvragen stelde: hoe we ons voorbereid hadden en of we er klaar voor waren. Ja natuurlijk!

De start kwam plotseling. Binnen een minuut na de toppers gingen we over de startlijn. In het begin was het dringen en inhouden. Echt snel ging het niet: 4:50 in de eerste kilometer. Niet erg, want er was nog tijd genoeg om dit recht te trekken. En het enige wat je echt niet wil is een te snelle start. Al snel kwam het Vondelpark en kort erna de running junkies cheeringzone. Hier gooide ik mijn sweatshirt uit want een singletje was al warm genoeg. Het was nog zoeken naar de juiste cadans, dan ging het weer te snel en dan weer te langzaam. Onderweg moedigde marathonloopster Miriam van Reijen en haar vriend Christophe me aan vanaf de kant. Na 12 km kwamen we door mijn oude buurtje in de rivierenbuurt. Tijd voor de eerste energygel! Ik nam de tijd om dit mierzoete goedje weg te werken. Aan de overkant van het parcours zagen we de toppers voorbij komen die de lus al hadden genomen. Jasper en ik lagen mooi op koers en we hadden een goed tempo gevonden. We draaiden het stuk langs de Amstel op, 6 km heen naar Ouderkerk en weer 6 km terug. Hier had ik veel gelopen, het parcours kon ik dromen. Het ging nog steeds prima, maar ik bleef wel op mijn horloge kijken. Het halve marathon punt zou een mooi meetpunt zijn. Ik wilde onder of rond 1:28 lopen. Dan zou ik wat overhouden op het tweede stuk. Ik zag al dat ik iets op dit schema zou achterblijven, dus vanaf 20 km ging ik iets versnellen. Hier verloor ik mijn loopmaatje uit het oog, hij kon de tempoversnelling blijkbaar niet aan. Op de helft kwam ik door in 1:29 laag. Geen paniek, want ik lag nog steeds op koers voor sub3. Kort erna nam ik mijn 2e energygel. Elke drie kwartier is de stelregel en daar hield ik me netjes aan.

De tweede helft was aangebroken. Ik voelde me nog steeds sterk op het 25 km punt. Nu zou het saaiste stuk op de hele route komen, het industriegebied bij Overamstel. Wel kwam er meer ruimte om te lopen en het veld was nu echt uit elkaar getrokken. Heel langzaam begon ik mijn benen te voelen maar ze bleven gewoon hun werk doen. Maar wat zou er na 30 km gebeuren? Ik had immers nog nooit langer gelopen, en zeker niet in dit tempo! Rond dit punt kreeg ik een aanmoediging van Michiel, een nog jonge loper die ik van de running junkies ken. Hij riep dat het het er nog goed uit zag. Daarop riep ik terug: Maar nu komt het! Toch bleef ik het tempo gewoon volhouden. Ook na 35 km bleef het goed gaan, en lag ik nog steeds op koers voor sub3. De Watergraafsmeer en de Indische buurt liet ik al snel weer achter me. Na het het Tropenmuseum kon ik al langzaam gaan denken aan het einde. Zou het dan toch gaan lukken? Ik richtte me op het viaduct onder de Wibautstraat. Misschien wel het lastigste punt omdat je na 37 km en ruim 2,5 uur rennen nog een klim moet maken. Beneden maakten de half-crazy runners veel kabaal om de lopers vooruit te krijgen. Toch viel deze klim me mee en niet lang daarna vloog ik langs de running junkies cheerzone die me luid aanmoedigde met veel geschreeuw, high-fives en confetti. Nu nog maar 4 km!

Al snel kwam het Vondelpark. Alleen als ik echt zou instorten, dan kon het nog misgaan. Hoewel mijn benen nu snel zwaarder begonnen aan te voelen, bleef ik op karakter doorgaan. Hier had ik al die maanden voor getraind! Ook op 39 en 40 km had ik nog voldoende marge, al zou het niet veel meer zijn. Bij het uitgaan van het Vondelpark kreeg ik een aanmoediging van Laura, alweer een running junkie. Nu nog maar 1,5 km! Tanden op elkaar en doorbijten. Running junkie Wiebe zag me in de laatste 500 meter nog voorbij snellen. Ik zou het gaan redden! En bij het ingaan het stadion wist ik het zeker. Een eindsprint was niet meer nodig en dat deed ik dan ook niet. Tijd: 2:59 en een paar seconden. Ik had het gered!! Geen overweldigende emoties of totale ineenstorting, maar gewoon blij dat ik er was en tevreden met het resultaat. Natuurlijk voelden mijn benen als lood maar verder voelde ik me prima. De medaille had ik verdiend!

Toen ik mijn tas had gehaald en me had omgekleed ging ik even op een rustig plekje zitten. Mijn oude loopmaatje Jorrit kwam me al snel tegemoet en feliciteerde me met mijn resultaat. Hij had me zien finishen in het stadion, en bewonderde mijn prestatie. Hij wist me te vertellen dat de 3 uur pacer het stadion binnenkwam op het moment dat ik finishte. De hele race had ik die niet gezien en ik was blij dat ik dit zo gehouden had! Jorrit maakte nog een mooie foto van me bij een podium met een gigantische medaille. Inmiddels was het al lekker zonnig weer, en kon het nagenieten beginnen. De felicitaties stroomden binnen op sociale media en natuurlijk waren de running junkies blij voor me. Al geloof ik dat de meesten er niet echt aan getwijfeld hebben dat ik het zou gaan redden. ‘s Avonds gingen we met z’n allen uit eten en was er nog een feestje. Daarbij bleef ik vooral zitten 😉

Stiekum denk ik dat er iets meer had ingezeten omdat ik niet compleet stuk zat op het einde. Ik hield vrijwel tot het einde mijn tempo vast. Maar met een iets hoger tempo was ik misschien wel stuk gegaan onderweg, wie zal het zeggen? Dat is dan voor een volgende marathon, want ik sluit niet uit dat er ooit nog een volgt, of meer dan een. Eerst nam ik de tijd om te herstellen. De eerste dagen ging het heel rustig aan. Pas na 6 dagen liep ik heel rustig op ouwemannentempo een rondje van 10 km. Een dag erna voelde ik me eigenlijk wel weer ok maar het echte herstel neemt wel iets langer in beslag. Ik zal dit jaar vast nog wel een paar loopjes doen, zoals de Zevenheuvelenloop in November.

Het nadeel van een groot doel halen is dat je even niets meer hebt om naar toe te werken. Dat is niet erg want het is ook wel even fijn na al die maanden van strakke discipline. Het leven is meer dan alleen hardlopen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Klaar voor de marathon!

Het is zover: na een hele zomer trainen ben ik klaar voor de marathon. Tenminste, dat hoop ik! Ik heb mijn best gedaan en trouw mijn trainingen afgewerkt, meestal in de zomerhitte. Ik heb misschien net iets te weinig kilometers gemaakt en twee keer 30+ km duurlopen is ook wat aan de magere kant. Aan de andere kant voel ik me goed en ben ik heel gebleven. Geen blessures of ander fysiek ongemak, en dat is ook belangrijk. Het beoogde marathontempo heb ik volgens mij te pakken, ca. 4:12 min/ km wat me onder de 3 uur zou moeten brengen. En als het een even kan onder de pr’s van een paar running junkies met wie ik veel getraind heb 😉 Ik weet dat ik het kan maar lukt het ook meteen de eerste keer? Volgens sommigen moet dat me makkelijk lukken, anderen zeggen dat je de afstand eerst een keer moet ervaren.

Begin deze week liep ik als laatste test nog een mooie wedstrijd iets buiten  Berlijn. Ik deed mee aan de Strausseelauf, een loop met een lange historie want het was alweer de 80e editie. Het oorspronkelijke plan was de halve marathon maar dat ging mis. Een oudere Duitser met de naam Wolf overkwam hetzelfde. Gelukkig was de hoofdloop (9,2 km) iets later, een rondje om het meer. Kon ik meteen mijn snelheid testen. En dan maar een extra rondje uitlopen om aan de kms te komen. Het ging vanaf de start erg snel. De jonkies gingen er snel vandoor en ik bleef rond de 10e plek hangen. Na een mooie strakke race pakte ik nog een oudere man in de eindsprint. In het voorbijgaan riep hij ‘scheisse’, want daar had hij vast niet op gerekend. Resultaat: 7e plaats en 1e in mijn Alterklasse 40+! De prijs was een mooie bokaal. en daarbij kreeg ik felicitaties van de burgemeester en lokale loopheldin Uta Pippig, die in haar tijd vele grote marathons heeft gewonnen. Ook Wolf won in zijn leeftijdscategorie.

Nu nog ruim een week te gaan voor mijn marathondebuut. En dat betekent taperen, ofwel rustig aan doen om energie te sparen. Tijd voor de details: bib ophalen bij de expo, hoeveel en welke gels neem ik mee, wat voor looptenue doe ik aan, wat zijn lastige punten in het parcours en hoe  breng ik de laatste dagen door? Natuurlijk is er weer een mooi weekendprogramma gemaakt door de running junkies, met een borrel op vrijdagavond, een ‘shakeout run’ en natuurlijk de pastaparty op zaterdag. Het hoogtepunt is de cheeringzone, ingericht voor het Rijksmuseum rond het 38 km punt. De meeste junkies doen de halve marathon dit keer, wat betekent dat ik en nog een paar anderen (o.a. Jaimie, Nydia) op veel cheering kunnen rekenen. En op dat punt kun je het ook wel gebruiken als ik de verhalen moet geloven. Na 30 a 35 km krijgt iedereen het moeilijk. Ik ga het ervaren!

Twee weken geleden was de marathon van Berlijn waar een hele groep running junkies en andere running crews op af waren gekomen. Het was al weken heerlijk weer, een echte indian summer. Gelukkig voor de marathonlopers was het niet te warm op de wedstrijddag. Voor de running junkies zouden Aschwin, Thomas, Dennis, Yoshi, Tommie, Nastasja, Alex en Chris lopen, een hele delegatie dus! Yoshi zou het deze keer rustig aan doen als pacer, en op het laatste moment meldde Wouter zich aan als pacer voor supersnelle vrouw Nastasja. Het idee was dat de eerste cheeringzone halverwege zou staan en daarna zou verplaatsen naar km 37. Ik pakte ook nog even het 12 km punt mee onderweg. Daar spotte ik een paar snelle bekenden waarvan ik niet wist dat ze zouden meedoen: Bas Stigter en Rik Wolswinkel die afkoersten op ca. 2:40. Halverwege zou het er allemaal goed uit en ook later in de wedstrijd liep vrijwel iedereen mooi op tempo. De cheeringzone ontplofte bijna toen de eerste bekende lopers langskwamen: muziek, geschreeuw en veel confetti. Junkieleeuw Ryon was er natuurlijk ook bij en hij trok veel bekijks. Uiteindelijk finishten zowel Aschwin, Thomas, Tommie en Natasaja (weer) onder de 3 uur. En ook de rest liep ofwel een pr of gewoon een heel goede tijd. Mooie inspiratie voor mijn marathon!

Volgende week zondag moet blijken wat al mijn hardloopervaring en training waard is. De eerste helft is makkelijk maar daarna begint het zwaar te worden. Dan moet je door op karakter. Een troost heb ik: het wordt sowieso een PR! 😉

PS: Ik (en andere deelnemers) zijn live te volgen (tracken) op de speciale TCS Amsterdam marathon app! En ook het parcours staat online. De wedstrijd is live te volgen bij RTVNH.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op weg naar de marathon

De zomer is alweer even bezig, al is hij hier in Bulgarije meer voelbaar dan in Nederland als ik kijk naar de weerberichten….. Tijd om terug te blikken op de voorbije maanden. In juni keerde ik even terug naar Nederland, onder andere voor de NK masters in Amersfoort. Ik had me ingeschreven voor de 5.000 en 10.000 m. Na een moeizaam en druk voorjaar met ondermeer een verhuizing, kwam ik de weken ervoor weer snel in vorm. Ik voelde dat ik weer dicht tegen mijn oude topvorm aan zat. Net op tijd! Of het genoeg was voor een medaille zou moeten blijken. Niet alleen zou ik dan top-3 moeten eindigen, ook zou ik de medaille limieten moeten slechten en die stonden wel heel erg scherp. De klok zou mijn grootste tegenstander zijn. Maar op de 10.000 m. zag ik wel kansen, gezien de weinige concurrentie en mijn goede vorm. Dan nog zou ik 40 seconden onder mijn PR van 35: 31 moeten lopen…. Op zaterdag, de 1e wedstrijddag, liep ik de 5.000 m, een mooie opwarmer. Een medaille zat er niet in omdat de concurrentie te goed was. Toch liep ik naar een dik PR in een solide race: 17:07! Daarmee behaalde ik een 5e plaats. Tussendoor bekeek ik andere races, moedigde ik atleten aan, en ontmoette ik oude bekenden. Een leuk sfeertje en het weer was prima om te lopen. Op de ochtend van de race ging ik snel even naar Amsterdam voor een experiment: een gratis freezelab sessie waarin je 3 minuten wordt blootgesteld aan -115 graden! Klinkt extreem, maar valt in de praktijk best mee. Het schijnt goed te zijn voor herstel. Benieuwd of het wat zou doen voor de 10.000 m. Die was pas aan het einde van de middag dus ik had tijd genoeg. Bij de start van de 25 rondjes ging ik weg op het schema van de medaillelimiet, 3:29/km. Daarmee zou ik op 34:50 uitkomen. Na ongeveer 4.000 m liet ik dat schema los want ik merkte dat ik dit niet ging volhouden. Het verval zette in maar toch ging ik gestaag door. Uiteindelijk finishte ik in een prima tijd van 35:38, slechts 7 seconden boven mijn PR! Geen medaillelimiet maar wel een 2e plaats.

Al met al best tevreden met mijn optredens. Ik was in recordtijd terug op niveau na een moeizaam jaar met een winter waarin ik amper trainde. Daarom vermoed ik dat er nog wel wat meer in het vat zit. Een paar dagen na het NK masters werd ik gebeld door het blad Runners World, omdat ze het bijzonder vonden dat ik in het verre Bulgarije woonde en trainde. Zie hier het interview waarin ik uitleg hoe mijn voorbereiding op het NK was verlopen.

Ik zou nog ruim een week langer in Nederland blijven en had zelfs tijd voor een wedstrijdje in het weekend erop. Dan zou de Overbetuweloop in Elst plaatsvinden, de 10 km loop die ik vorig jaar nog had gewonnen. Mooi om daar weer aan de start te verschijnen natuurlijk! Dit keer was de loop een stuk sterker bezet. Ik zag lokale topper Gaby van Caulil ook rondlopen, die net als ik de NK masters had gedaan. Waar ik vorig jaar alleen en onbedreigd naar de finish liep bestond de kopgroep nu uit zeker 10 man. Na enkele km’s moest ik de kopgroep laten gaan en bleef ik rond de 10e plek hangen. Uiteindelijk finishte ik stukgelopen op de 8e plek, in een tijd van 35:52. Weer sub-36 dus op zich prima. Een paar dagen erna vertrok ik weer naar Bulgarije.

Nu het NK masters achter de rug was, moest ik mezelf weer een nieuw doel stellen. En jahoor, dit keer komt het er echt van: ik ga de marathon lopen! Begin juli schreef ik me in voor de marathon van Amsterdam in oktober. Ik had nog tijd genoeg om me voor te bereiden dus! De vorm was al prima, maar ik moest opeens veel meer km’s maken dan ik tot nu toe gewend was. Ik liep tot voor kort niet vaak langer dan een uur, en dan ben je nog niet eens op de helft op de marathon….. Duurlopen van 25 tot 30 km moest ik gaan doen, zodat ik mijn lichaam aan de langdurige belasting kon laten wennen. Na her en der wat advies te hebben ingewonnen, had ik een globaal loopschema in gedachten. Minimaal 4 keer per week trainen, met standaard een lange duurloop die ik langzaam zou opbouwen. 2 0f 3 keer zou ik 30 km doen, een duurloop van bijna 3 uur…. Niet omdat uit het zo leuk vind maar je wil toch goed voorbereid aan de start verschijnen. Zeker omdat ik meteen onder de 3 uur wil lopen, en dat is een zware opgave. Inmiddels ben ik al 6-7 weken bezig en de voorbereiding verloopt ok. Ik maak meer km’s en ik heb er al een paar keer een 25 km op zitten. Dat is meer dan 2 uur lopen. En dat in de Bulgaarse zomerhitte, al probeer ik wel vroeg of laat op de dag te lopen als het wat koeler is. En na een lange duurloop in de Zwarte Zee duiken en uitpuffen op het strand is natuurlijk geen straf!

Medio juli deed ik nog een mooie trailloop in een prachtig natuurgebied in centraal-Bulgarije. Organisator Irun.bg had een mooi parcours uitgezet in Tryavna. De twee langste afstanden waren me veel te gortig, maar liefst 78 en 141 km! De kortste van 23 km paste echter prima in mijn marathonvoorbereiding. De start was al om 6.00 ‘s morgens maar toen was het nog lekker fris. Na een kleine 2 uur lopen en klimmen kwam ik als 5e binnen. De top-3 raakte halverwege uit zicht en op het einde werd ik nog net ingehaald door een jonge jongen, maar dat maakte niet uit. Het uitzicht was soms zo mooi dat ik zelfs stopte om foto’s te maken, en dat wil wat zeggen! De medaille was enorm en een mooi aandenken aan deze schitterende loop.

Omdat ik al voor 8 uur ‘morgens klaar was, ging ik de omgeving verkennen. Met de auto bezocht ik Shipka pass en Buluzdha, beide toeristische hoogtepunten in dit gedeelte van Bulgarije. Onderweg pikte ik een paar ultralopers op die waren uitgestapt op de langste afstand. Ik bracht hen terug naar het startpunt en daar waren ze erg blij mee.

Nu is het nog 9 weken tot de marathon. Nog even doorzetten en dan mag ik mijn debuut maken op deze afstand. Het belangrijkste is om heel te blijven want blessures of tegenslagen liggen altijd op de loer. Mijn spieren en vooral mijn knie vinden de lange afstanden niet zo fijn, maar op zich lukt het allemaal wel. Het juiste marathontempo aanhouden valt nog niet mee, meestal ga ik (veel) te hard of juist te langzaam. Dat is wel een uitdaging. En ik moet nog leren om onderweg te drinken en gelletjes naar binnen te werken. Anders vrees ik dat de man met de hamer genadeloos toe zal slaan…. Voor de marathon kom ik nog met een update!

 

 

 

 

 

 

 

Back on track

Het jaar is alweer even onderweg. Tijdens mijn vorige blogpost eind 2015 zat ik in een winterdipje en keek ik terug op het voorbije jaar en sprak ik mijn hoop uit dat in 2016 weer een nieuwe start zou kunnen maken. Dat is gelukt! Er is veel veranderd de laatste tijd. Medio Februari pakte ik de looptraining weer op. De echte winter was voorbij en de dagen begonnen weer te lengen. Ondanks de winterslaap viel mijn niveau me niet tegen. Ik wist dat ik weer flink aan de bak moest, maar ik hoefde niet helemaal op 0 te beginnen.

De eerste wedstrijden had ik ook alweer gepland: in maart 10 km bij de Kempenrun in Hapert en in april de halve marathon van Belgrado. De Kempenrun combineerde ik met familiebezoek en wat regelzaken in Nederland. Ik was benieuwd of ik een redelijke tijd kon neerzetten na pas een maand training. Na een iets te snelle start liep ik lange tijd voorin mee. Uiteindelijk finishte ik op de 3e plaats in 36:49 ! Natuurlijk nog ver van mijn oude vorm maar wel meteen een podiumplek 😉 Dat gaf de burger weer moed.

Nog even lekker doortrainen en dan naar Belgrado. Helaas kreeg ik eind maart last van pollenallergie/hooikoorts. In Nederland nooit last van gehad maar hier was het wel heel erg: soms kreeg ik nauwelijks adem en een paar trainingen brak ik dan ook voortijdig af. Alsof ik nog niet genoeg fysieke ongemakken heb gehad het laatste jaar! Toen het ging regenen, kreeg ik weer lucht…

Terwijl de running junkies er met het vliegtuig heen gingen, pakte ik de bus vanuit Sofia. Spotgoedkoop en redelijk comfortabel. Ik verbleef in een studiootje vlakbij de start. Leuk om mijn oude loopmaatjes uit Amsterdam weer te zien bij het ophalen van de startnummers. Vrijwel iedereen zou de halve marathon doen, behalve onze oudste loper Wilbert die het aandurfde om te starten bij de hele marathon. Het zou erg warm worden, eigenlijk te warm om een goede tijd te lopen. Na de nodige groepsfoto’s konden we naar de start. De meeste junkies waren verstandig en gingen het rustig aan doen. Ik was iets te enthousiast en startte snel. Ik had junkies-toppers Erwin en Yoshi in zicht en dacht wel even bij hen te kunnen komen. Foute inschatting! Nog voor de helft brak de hitte me op. Veel te snel gestart en nu moest ik de prijs betalen. De laatste kilometers waren een hel. Ik stortte compleet in en zelfs de epische cheering zone kon me er niet bovenop helpen. Ik sjokte verder en bij de laatste heuvel op km 19 moest ik zelfs wandelen, nog nooit gebeurd! Ik zat er echt helemaal doorheen…. Ik vermande me en jogde het laatste stukje naar de finish. Mijn tijd op deze 9e halve marathon was niet eens zo heel slecht: 1:28:05. Alleen mijn debuut was iets langzamer. Weer een les geleerd: pas je tempo aan op de weersomstandigheden! Ondanks al mijn ervaring kan het nog steeds wel eens mis gaan dus… Laten we het op overenthousiasme houden! Mijn lijden was echter niets vergeleken met de martelgang van Wilbert op de marathon: die wilde bijna uitstappen maar ging toch op wandeltempo verder. Na zo’n 5 uur finishte hij zijn ‘walk of shame’, zoals hij het zelf noemde. Hij kreeg echter veel respect omdat hij de afstand toch uitliep.

De loopcrew BURT had een fantastisch georganiseerd weekend neergezet. Dat mag gezegd worden. Twee dagen na de run was er nog een loopspel, iets met sprintjes trekken in teams en boter-kaas-eieren met ringen neerleggen. De sprintjes vielen me zwaar maar we kwamen wel bij de laatste vier. Toen schoot het opeens in mijn rug, en viel ik uit. Duidelijk overbelast! Grote troost: ondanks mijn uitval wonnen de overgebleven teams de NIKE hardloopschoenen waarmee we liepen. Fantastisch, want ze liepen erg lekker. Toch niet voor niets mijn best gedaan!

De weken erna zou mijn leven erg veranderen. Ik had ontslag genomen bij het bedrijf in Sofia omdat ik weer een schrijfopdracht had geregeld! Net wat ik nodig had, want de lange kantoordagen gingen me tegenstaan. Ik besloot meteen ook te verhuizen naar een betere plek, want Sofia is nou niet echt mijn favoriete stad. Na een rondreis in Bulgarije besloot ik in Varna te gaan wonen, een mooi stadje aan de Zwarte Zeekust. Binnen een paar dagen vond ik er een leuk appartementje en begin mei verhuisde ik. Het eerste weekend deed ik meteen mee aan de lokale parkrun over 5 km. Het was een mooie route door het zeepark. Er waren weinig deelnemers en ik won de race in sub 18 minuten. Goede tempotraining. De organisatie van Irun.bg zei dat de dag erna een trailrun zou zijn in de omgeving. Leek me leuk om aan mee te doen! Ik kreeg een lift en scheef me ter plekke in voor de 13,5 km, niet wetende wat me te wachten stond. Ik had nog nooit trailruns gedaan, en ik had niet echt de juiste schoenen maar ik zou het wel zien. Het parcours was goed aangegeven maar de route wel erg zwaar. Je moest je aandacht er goed bij houden want het ging op en af met steeds maar weer bochten en stenen en andere objecten op het parcours. De eersten gingen als gekken weg en ik er achter aan. Na enkele kms was er een splitsing tussen de drie afstanden (13,5, 23 en 32 km). Opeens bleek dat ik 3e lag met nummers 1 en 2 in zicht. Na korte tijd liep ik samen met een Bulgaar op kop. We bleven bij elkaar tot opeens de finish in zicht kwam. We zetten een sprint in en we kwamen tegelijk over de lijn. Niet te zeggen wie er gewonnen had maar ik kreeg de eerste plaats toegewezen! Leuk en totaal onverwacht. Mooie loop maar schoenen en benen zaten onder de modder. Hoort erbij!

Het weekend erop was weer een grote loop in het centrum van Varna: de marathon en nog twee bijafstanden: 16,8 en 8,4 km. De marathon ging over 5 ronden, de 16,8 km was 2 ronden en de 8,4 km 1 rondje. De prijzenpot was goed gevuld: nummers 1-10 bij de marathon, de nummers 1-6 bij de 16,8 km en de eerste drie bij de 8,4 km zouden een mooi geldbedrag winnen. Ik besloot de 16,8 km te doen in de hoop een geldprijs mee te kunnen pakken. Ik verwachtte echter meer kapers op de kust. Het was warm en zonnig weer en dit keer had ik geleerd van mijn eerdere fout. Na een snelle start nam ik na 2 km gas terug en besloot ik mijn eigen tempo te lopen. Verstandig want het waren zware omstandigheden. Het was warm, de zon brandde en er zaten wat nare klimmetjes in. Rond het ingaan van de tweede ronde kon ik goed zien hoe ik lag. Ik telde de lopers op mijn afstand en ik bleek 8e/9e te liggen, net buiten de prijzen. Ik was echter al lang blij dat ik op een redelijk tempo kon doorgaan. Uiteindelijk finishte ik als 10e omdat nog een Bulgaar me had ingehaald. Mijn tijd was 1:05:36, gemiddeld 15,4 km/u. Het verval in de 2e ronde was wel iets te groot. Inmiddels had ik al een hoop lopers leren kennen hier in Varna, al veel meer dan al die tijd in Sofia! Bij het afhalen van het startnummer kwam ik nog een bijzonder persoon tegen, een Fin die zijn 413e marathon zou lopen! Ongelofelijk…. Nu hij gepensioneerd was, liep hij alleen maar meer. Hij finishte binnen de tijd in 4:50, erg knap!

Kortom, ik heb nog niet heel veel wedstrijden gelopen en ik ben nog niet in topvorm maar ik mag tevreden zijn na een lastig jaar met veel tegenslagen. De eerstvolgende wedstrijd is een halve marathon in Pleven, een stadje hier in Bulgarije. Dat zijn meteen ook de nationale Bulgaarse kampioenschappen. Eens kijken of ik me kan meten met de Bulgaren….Daarna is het nog even doortrainen op weg naar een groot doel: het NK voor masters. Ik heb me ingeschreven voor de 5 en 10 km. Ik verwacht wel redelijke prestaties maar de medaillelimieten staan wel heel erg scherp: 16:30 op de 5 km en 34:51 op de 10 km voor de mannen 40…. Zelfs in absolute topvorm is dit nauwelijks haalbaar voor mij. Op de 10 km zie ik nog de beste kansen. De komende weken maar veel tempo’s doen en dan maar kijken waar het schip strandt. Over 4 weken is het al zover. En binnenkort moet ik me echt maar eens inschrijven voor de marathon…. Het wordt tijd!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Uit de running

Op de valreep nog een blogje in 2015. In de zomer keek ik nog tevreden terug op een fantastisch eerste half jaar: al mijn (nog verse pr’s) verbeterd. Door een recente verhuizing, privé omstandigheden en een lichte blessure deed ik het vanaf juli even rustig aan. Geen wedstrijden, alleen wat onderhoud. Vanaf eind augustus/ september wilde ik de training weer serieus oppakken.

Het liep anders want ik vond opeens een baan in het buitenland! Dat betekende weer verhuizen en mijn leven omgooien. Dat kostte veel tijd en energie waardoor het lopen weer op een laag pitje kwam. Ik deed nog wel wat lokale loopjes maar de stad waar ik ging wonen was niet echt op hardlopers ingesteld. Ook geen runningcrews van betekenis. In Oktober kwam ik nog een weekend terug om de halve marathon van Amsterdam te doen. ‘s Ochtend zag ik nog een paar running junkies (heel knap) de magische grens van 3 uur op de marathon doorbreken. ‘s Middags was het mijn beurt om mijn alweer 8e halve marathon te lopen. Ik verwachtte geen toptijd door een trainingsachterstand. Het was erg zwaar op het einde maar er rolde nog een prima tijd van 1:20:56 uit. Die tijd mocht er best zijn, namelijk mijn 2e tijd ooit.

Eind Oktober kreeg ik te maken met zwaar fysiek ongemak: wat eerst nog een griepje leek, bleek een bacteriële infectie aan mijn voet! Goed te behandelen met antibiotica maar dus wel een week plat. Kortom, zo’n 10 dagen geen training. Al lang geleden had ik me ingeschreven voor de Zevenheuvelenloop in Nijmegen. Die wilde ik eigenlijk alsnog graag lopen, ondanks alles. Ik zou toch naar Nederland gaan ivm wat regelzaken. Na mijn ontslag uit het ziekenhuis had ik nog ongeveer 1,5 week om mezelf te testen. Dat ging best redelijk, blijkbaar was ik mijn basis nog niet kwijt. Mijn dokter raadde het me af maar ik voelde me goed genoeg dus enkele dagen voor de loop besloot ik om toch mee te doen! Ik zou mijn mede running junkies er weer ontmoeten. Het plan was om toch nog onder het uur te finishen, een tijd waar ik vijf jaar geleden volledig fit nog moeite mee had. Veel running junkies hadden ook dat plan dus we konden mooi samen lopen. Althans, het liep wat anders. Ik liep lange tijd van voren. Alleen Tommy liep me voorbij en tegen het einde ook nog Aschwin. Uiteindelijk rolde er nog een 58:31 uit, onverwacht snel! Natuurlijk nog steeds bijna 4 minuten boven mijn pr maar toch knap al zeg ik het zelf…..

Na terugkomst had ik geen nieuwe loopdoelen meer op de middellange termijn. Omdat ik ook weinig zin had om in mijn eentje door de kou en langs druk verkeer en door donkere parken te lopen, besloot ik om mezelf fit te houden in de gym met wat cardio en krachtoefeningen. Tussendoor, op vrije dagen, deed ik voor de vorm nog wel een looprondje. Mijn planning voor 2016 is nog onzeker. Eerst de (mogelijk) strenge winter doorkomen en vanaf medio Maart ga ik weer verder kijken. Mijn grote doelen zijn het NK masters in juni en mijn eerste marathon in het najaar. Misschien ga ik ook nog (recreatief) meedoen aan een halve in Belgrado waar een hele groep running junkies heen gaat. Niets is nog zeker…

Als ik het voor elkaar krijg om mijn leven zo te plannen dat ik weer op een goede manier kan trainen, samen met anderen van gelijk niveau, dan ben ik ervan overtuigd dat ik weer op mijn oude niveau kan terug komen. De motivatie is nu het belangrijkste punt. Op dit moment moet ik alles uit mezelf halen. Met een leuke loopgroep en wat competitie wordt dat veel gemakkelijker. De tijd zal het leren! Het zou kunnen dat 2015 mijn topjaar blijft maar het moet mogelijk zijn om ook van 2016 een mooi en leuk loopjaar te maken. Mijn grote dank aan de running junkies die mijn loopcarriere een nieuwe impuls hebben gegeven. En ze zijn nog niet van me af 🙂

Zomer: tijd voor rust en herstel!

De zomer is aangebroken en de eerste hittegolf hebben we alweer gehad. Geen fijn weer om te lopen natuurlijk, of je moet het heel vroeg of heel laat doen als de temperatuur wat lager is. Ik heb besloten om deze zomer een rustperiode in te lassen. De eerste helft van het jaar was erg druk, mede door een slepende rechtszaak die veel stress met zich meebracht. Het hardlopen en de vele wedstrijden waren echter een goede afleiding! Ik heb dit jaar al mijn pr’s (nog) scherper gesteld.

Sinds mijn supersnelle halve marathon van Berlijn heb ik verschillende voorjaarswedstrijden gelopen: de 10 EM Grensloop van Reusel, mijn geboorteplaats, waar ik voor het eerst onder het uur op de 10 EM dook (59:04) maar nét buiten de prijzen viel bij de masters. Vervolgens liep ik bij de Nescioloop weer een pr op de 15 km: 54: 53. Ook dit keer net buiten de prijzen helaas…. De week daarop deed ik weer eens mee aan de altijd gezellige Geinloop in Driemond. Ik leek als 2e te eindigen op de 10 km in 36 minuten rond in lastige omstandigheden, alleen lopend tegen de wind. Na de finish bleek ik als winnaar te worden uitgeroepen omdat de eerste loper geen lid was van de atletiekunie en ik dus wel. Eindelijk weer eens in de prijzen en meteen de hoofdprijs! Nu moet ik wel erbij vermelden dat op dezelfde dag nog andere grotere wedstrijden waren van een veel hoger niveau, maar toch. Ik mocht een grote beker en bloemen mee naar huis nemen! En dit was meteen mijn laatste wedstrijd als inwoner van Amsterdam, een mooi afscheid.

De weken erna stonden namelijk in het teken van verhuizing. In een rechtszitting was bepaald dat ik mijn huis uit moest, en dat zag ik al langere tijd aankomen. Gelukkig had ik al snel een nieuwe woning gevonden, en wat voor een: een prachtig gelegen landhuis tussen Arnhem en Oosterbeek. De woning is antikraak en daardoor spotgoedkoop. Het landhuis is bewoond door 7 mensen. Ik loop zo de bossen in. Geweldig om hard te lopen maar wel erg heuvelachtig. Je moet zelfs moeite doen om een vlak stuk te vinden! In de week na mijn verhuizing had ik nog twee cityruns gepland met de running junkies: op een woensdag de 10 km Alkmaar city run. Op een heel bochtig parcours liep ik zelfs onder de 35 minuten maar de GPS gaf slechts 9,6 km aan. Blijkbaar hadden we de kantjes er letterlijk vanaf gelopen. Vier dagen erna vond aan de andere kant van het land de Vestingloop van den Bosch plaats. Onze Running junkies vrienden ter plaatse hadden een mooi cheering point opgezet. Ik deed mee aan de 15 km en zou gaan cheeren bij de 10 km. Aan de start stonden ook Runnersworld medewerker en Stravaheld Imo Muller en ex-topschaatser Erben Wennemars, met wie ik nog een kort praatje maakte. Het was een lastige loop en de vermoeienissen van de verhuizing lieten zich ook gelden. Toch rolde er nog een prima tijd van 55:27 uit waarmee ik 3e werd bij de mannen 35+ en ik een geldprijsje won. Imo eindigde knap als 2e bij de mannen senioren. Erben liet ik ruim een minuut achter me, vandaag zou hij het ‘rustig aan’  doen. Na afloop was het nog even genieten op de centrale finishplaats die verbouwd was als een echte vesting met VIP-tribunes voor de sponsors en loopbruggen. Ik kon er met mijn geritselde Meeus-bandje naar binnen. Aan lekkere hapjes en drankjes geen gebrek! Ook nam ik de kans waar om me even goed te laten masseren.

In mijn nieuwe woonplaats pakte ik de looptrainingen vervolgens weer op, maar de wekelijkse gezellige trainingen bij de Running Junkies zou ik vanaf nu moeten missen. Kortom, ik moest hier een nieuw begin maken. De meest logische stap zou zijn om lid te worden van de plaatselijke atletiekvereniging CIKO’66. De eerste indruk was goed. Het was natuurlijk een stuk serieuzer dan bij de Running junkies maar ik leerde er al snel mensen kennen. De fietstocht naar de baan was mooi maar wel wat langer en flink heuvelachtig. Vanaf nu dus geen runs meer dwars door de stad met de meute running junkies al wil ik nog wel af en toe langskomen op een mooie avond. En alle running junkies zijn bij deze uitgenodigd om langs te komen voor een bezoekje en eventueel een mooie duurloop in de omgeving. Inmiddels ken ik een paar mooie routes!

Ik had geluk want slechts een paar weken na mijn verhuizing was een leuke loop in mijn nieuwe woonplaats: de Stuwwalloop. Er waren verschillende afstanden, trail en ‘ gewoon’.  Ik zou de 10 km doen, gedeeltelijk verhard en gedeeltelijk door het bos met een flinke heuvel in het midden met een tussensprint. Halverwege lag ik comfortabel op de 3e plaats dus ik besloot de heuvel snel maar beheerst op te gaan om mijn podiumplaats niet in gevaar te brengen. Na 7-8 km lag ik nog steeds goed maar het beste was er wel vanaf. Met veel moeite liep ik het laatste stuk uit in een nette tijd van ruim 37 minuten. Ik behaalde de 3e plaats en mocht weer eens een bekertje en een bosje bloemen mee naar huis nemen. Een mooie kennismaking met het lokale loopcircuit! De prestatie was des te knapper omdat ik eerder die week nog een baanwedstrijdje over 1500 meter en een dorpsloop over 5 km had gedaan, beide op aanraden van vriend en speaker Martijn Visscher. De 1500 meter was ter voorbereiding op het NK masters medio juni en de dorpsloop vond plaats in Leusden. Het was mijn 2e 1500 meter van dit jaar en ik won mijn serie in 4:34, net iets langzamer dan eerder dit jaar maar het gaf me wel vertrouwen dat mijn niveau goed was. Bij de dorpsloop werd ik 3e vlak achter leeftijdgenoot Sjoerd Veenma. En weer een bekertje voor in de prijzenkast en een waardebon.

De week erop keerde ik weer even terug op het oude nest. Ik moest toch in Amsterdam zijn en combineerde dat met de 5 km Polderloop. Vorig jaar deed ik er de 10 km en liep toen mijn eerste 36-er. Dit keer was het deelnemersveld op de 5 km behoorlijk sterk. Ik eindigde als 5e in een nipt pr van 17:17. Leuk om de weer eens even onder de running junkies te zijn geweest! Slechts 3 dagen later begaf ik me alweer naar Haarlem voor de Letterenloop. Ik twijfelde nog over deelname maar kon het niet laten om deel te nemen aan de 10 km. Het was zonnig en redelijk warm en het parcours kende een paar stevige bulten. Ik merkte daast ik niet fris was na alle loopjes maar wist nog wel als 7e te eindigen in een 36-er. Eigenlijk was deze loop iets teveel van het goede!

Daarna ging de focus op het NK masters in Zierikzee waar ik zou meedoen aan de 800 en de 1500 meter. Ik had niet veel kunnen werken aan snelheid maar ik had natuurlijk wel een stevige conditie en dat is de basis. Mijn eerste officiële NK was een goede leervaring. Op deze baanafstanden is tactiek belangrijk omdat het om de plaats gaat en minder om de tijd. Ik eindigende op beide afstanden als 6e, in de middenmoot. Mijn tijden waren ok, maar met wat meer specifieke training had er meer ingezeten. Ik besloot nog één lokaal loopje te doen voordat ik een welverdiende rustperiode zou ingaan. De Overbetuweloop in Elst was in de buurt dus ik kon gemakkelijk op en neer. Tot mijn verbazing won ik de 10 km afgetekend in een scherpe tijd van 35:41. Geen beker dit keer maar wel bloemen en een waardebon. Ik sloot de eerste helft van het jaar dus in stijl af.

Na ruim een jaar van hard trainen, heel veel wedstrijden en een verhuizing ben ik wel toe aan wat rust. Natuurlijk blijf ik rustig doortrainen maar dus even geen wedstrijden. Mijn vorige langere rustperiode van begin 2014 pakte goed uit want daarna begon ik al snel de pr’s aan elkaar te rijgen, zie ook mijn eerste blog. Even het hoofd en de benen wat rust geven zodat ik dit najaar weer fris aan de start sta. Mijn streven is om dit niveau vast te houden (altijd pr’s lopen is onmogelijk :)) en me mentaal voor te bereiden op een geheel nieuwe uitdaging: de marathon! Die wil ik sowieso in 2016 gaan lopen als ik de tijd en energie ervoor kan vinden.

Iedereen een fijne zomer gewenst!

Waar ligt de grens?

In Maart had ik weer een vol loopprogramma: De 10 km in Den Haag, de halve marathon van de Drunense Duinenloop, de Roetersrun en als afsluitend hoogtepunt de halve marathon van Berlijn. Na mijn ziekte medio Februari nam ik een paar weken om rustig door te trainen. Ik voelde me nog net zo fit en sterk als ervoor dus ik verwachtte geen terugval. Met een paar running junkies begaf ik me naar start van de AA drink 10 km in Den Haag. De meesten zouden de halve marathon ‘s middags doen. Het was een gezellige drukte op en nabij het Malieveld, met een paar BN-ers die acte de presence gaven: Katja Schuurmans zou gaan lopen en Epke Zonderland gaf het startschot voor de 10 km. Tegenwoordig is een 10 km voor mij een race waarbij ik vanaf het begin uit de startblokken moet schieten, en dat deed ik dus ook. Ik zat al meteen voorin en had de ruimte om te lopen. Het parcours was snel al zat er wel een lastige klim in het midden. Uiteindelijk eindigde ik op een mooie 11e plaats in 35:52. Toch weer een 35-er, mijn 3e op een rij al was het dit keer eens geen pr 🙂 Vlak achter me eindigde Miriam van Reijen als eerste vrouw, waarvoor ze terecht veel aandacht kreeg.  Inmiddels zijn we van gelijk niveau op de meeste afstanden. De rest van de middag bleef ik in Den Haag om te cheeren voor de halve marathonlopers. Soms lastig om ze eruit te pikken in het lange lint van lopers.

Het weekend erop was het weer eens tijd voor een halve marathon, de 6e alweer. Ik had een mooie loop uitgezocht in het Brabantse land, de Drunense Duinenloop. Niet al te druk maar toch een mooi startveld, en door de natuur rennen is toch het mooiste wat er is. Inmiddels had ik nieuwe wedstrijdschoenen gekocht omdat mijn oude echt versleten waren, natuurlijk weer Adidas Boost 2.0 Dit keer in het blauw ipv oranje maar ze zaten net zo lekker, zo niet zelfs beter! Het oude paar bewaar ik natuurlijk! Het was perfect loopweer, fris maar wel droog. Vooraf twijfelde ik of ik voluit zou gaan omdat twee weken erna weer een halve op het programma zou staan. De eerste km liep ik op met een bekende die zijn debuut maakte. Dit ging me echter te langzaam, inhouden is niet mijn sterkte kant…. Daarom versnelde ik langzaam en ergens voor het tweede kilometerpunt besloot ik om er dan maar vol voor te gaan zolang ik me goed bleef voelen. Ik haalde veel lopers in tot ik halverwege bij twee mensen van mijn tempo belandde. We bleven kilometerslang bij elkaar, steeds wisselend van kop. Toch prettig om gezelschap te hebben onderweg! In de laatste paar kilometers schudde ik ze af en kon ik nog flink versnellen. Ik zag dat er een ruim PR inzat. Uiteindelijk finishte ik ruim 1 minuut eronder: 1:21:53 met een negatieve split! Het podium bij de masters net niet gehaald (5e) maar ik was natuurlijk erg tevreden. Samen met de Brabantse running junkies dronken we er een biertje op bij de prijsuitreiking.

Het weekend erop had ik zowaar eens geen wedstrijd, ook lekker. Meteen erna dan weer wel! Op een frisse maandagavond begaf ik me naar de Sloterplas voor de 10e editie van de Roetersrun, een studentenloop over 5 km die ik in 2006 zelf heb opgericht. Ik ben erg blij dat dit initiatief elk jaar nog is doorgegaan, al was het dit jaar (net als vorig jaar) niet in de Roeterstraat vanwege verbouwingen. Ik was erg laat, pas enkele minuten voor de start speldde ik mijn startnummer op. Ik begroette wat bekenden in het voorbijgaan, deed nog snel een laatste plasje en ik kon vervolgens meteen starten. Door de adrenaline startte ik weer eens veel te snel. Halverwege moesten we een klimmetje maken en zakte het tempo iets al bleef ik mooi doortrekken. Ik haalde er nog een paar in waardoor ik nog net in de top-10 finishte in, tadaa, weer een PR: 17:18 De afstand klopte dus ik tel hem gewoon. Kortom, ook met de snelheid zat het wel goed!

Nog een paar rustige trainingen en dan zou ik vrijdagmorgen naar Berlijn vliegen samen met mijn broer. We zouden er een lang weekend verblijven in een Airbnb appartement. We hadden geluk, er bleek een stroomstoring te zijn geweest in Amsterdam en ook op Schiphol maar daar kwamen we pas in Berlijn achter. Meteen na aankomst gingen we door naar de enorme expo om mijn startnummer en chip op te halen. Mijn broer Rob kocht intussen de nieuwste Adidas Ultra boost schoenen. Ik had in de week ervoor ook een nieuw gadget aangeschaft: een nieuw GPS-horloge. Mijn keus viel op de M400 van Polar, een mooi vormgegeven alleskunner. Na een ontspannen aankomst in Berlijn deden we het rustig aan. Het weer was er ook niet naar om er op uit te trekken. Op zaterdag was nog een social run, waar ik een aantal bekenden ontmoette. ‘s Avonds op tijd naar bed want ik moest vroeg op en dan was er ook nog de overgang naar de zomertijd wat me een uur kostte. De start zou al om 10 uur zijn maar een uurtje eerder aankomen was geen overbodige luxe met meer dan 32.000 lopers! Broer Rob nam mijn rugzak met spullen over en een kwartier van tevoren zat ik redelijk voorin mijn startvak. Daar had ik een leuke ontmoeting met de all-time Luxemburgse kampioen Justin Gloden. Hij herkende me aan het oranje singlet dat ik ook op het EK in Izmir had gedragen. Daar had ik toevallig ook zijn 5 km race gezien waarin hij 2e werd achter de Nederlander Martien van Hoorn. Justin was een vlotte prater. Hij zei dat hij net van het EK indoor kwam waar hij ook in de prijzen was gevallen in de categorie 60+. Daarom zou hij het nu ‘rustig aan’ doen. Hij kon 1:20 lopen maar 1:24 leek hem verstandiger…. Normaal gesproken zouden we dus samen op zijn gelopen want mijn doel was 1:20 of eronder. Het was goed loopweer: fris en droog. De start werd iets uitgesteld en de spanning werd opgevoerd met de muziek. Ik was goed weg en hoorde mijn broer nog roepen langs de kant. Ik stond op de video! Over de race kan ik kort zijn: het ging als een trein langs landmarks als de Brandenburger Tor en de Siegessaule. Ik liep een heel vlakke race en zelfs na 16/17 km kon ik het hoge tempo vasthouden. Toen wist ik dat een supertijd er weer in zat! Onderweg zwaaide ik nog even naar een paar cheering junkies en concentreerde ik me op de slotfase die opvallend gemakkelijk ging. Er rolde inderdaad een wereldtijd uit: 1:19:17, maar liefst 2,5 minuut van mijn twee weken oude PR af! Meteen na de finish kreeg ik de welverdiende medaille in handen en pakte ik een grote beker fris bier, wel alcoholvrij natuurlijk 🙂 Mijn broer bleek ook de finish op video te hebben, een prestatie op zich. Die middag genoot ik van een welverdiende rust en stroomden de felicitaties binnen via de social media. Met mijn nieuwe tijd was ik 221e van ruim 32.000 lopers, 19e in mijn leeftijdscategorie en 7e Nederlander van ca. 700 in totaal…… Prachtige statistieken natuurlijk! Ook bleek ik meteen het running junkies record in handen te hebben door de tijd van Yoshi met 7 seconden te verbeteren. De andere running junkies deden het ook prima, maar mijn prestatie was natuurlijk opvallend. Ik kreeg de vraag: waar ligt de grens? Tja, goede vraag. De tijd zal het leren! Ik leg mezelf geen beperkingen op.

Dit voorjaar ga ik aan mijn snelheid werken omdat ik graag wil toewerken naar het NK masters medio juni. Ik zie mogelijkheden op de middenlange afstanden, maar dan ga ik wel weer kennismaken met de verzuring die daarbij komt kijken. Daarna komt de marathon in beeld, de ultieme afstand die ik nog steeds wil afvinken. Misschien dit najaar, anders volgend jaar. Nog uitdagingen genoeg dus….

Het geheim van een laatbloeier

Zoals beloofd zal ik proberen om een verklaring te geven voor mijn  forse progressie als hardloper en het gemak waar dit nu mee gaat. Het mag duidelijk zijn dat ik een laatbloeier ben, want ik loop al sinds mijn 15^e hard maar nog nooit zo snel als nu op mijn 40^e. Wat is mijn geheim?

Inmiddels ben ik er wel achter dat het niet aan één ding ligt. Helaas, er is geen wondermiddel! Het blijft een complex van factoren, als radertjes in het gehele uurwerk. Ik zal ze allen kort noemen waarna ik er één factor uit wil lichten die volgens mij de hoofdoorzaak is van mijn progressie.

Ik kan een heel verhaal houden over talent, loopervaring, looptechniek, leefstijl, goede voeding, supplementen, aanvullende oefeningen, trainingsmethoden zoals duurlopen en intervaltraining, kilometers maken, de juiste loopschoenen en kleding, het belang van mentale ontwikkeling en last but not least het sociale aspect in de vorm van de Running Junkies. Zij hebben het hardlopen zeker leuker en uitdagender voor me gemaakt sinds ik erbij kwam in 2013. Samen lopen met gelijkgestemde anderen en de support van cheeringcrews doen wonderen! Al deze factoren hebben zeker geholpen om mezelf te ontwikkelen tot een steeds betere hardloper, toch voelde ik dat er nog iets wezenlijkers was. Dit rijtje zal ook niet verrassend zijn voor de meeste hardlopers. Wat nu volgt gaat echter een stukje dieper dan het gemiddelde rijtje hardlooptips.

Voor mij een openbaring: de realisatie dat ontspanning zo belangrijk is! Pas toen ik niet zo zenuwachtig en verkrampt meer aan de start stond, werden mijn prestaties uiteindelijk beter. Als je goed naar loopwedstrijden kijkt, zie je bij de voorste lopers vaak (niet altijd) een heel soepele en ontspannen loopstijl terwijl verliezers vaak verkrampen. Ook toptrainers hameren op ontspannen lopen en dat is niet voor niets. Op een gegeven moment was ik het zat om prestaties van mezelf te moeten leveren en steeds weer die ondraaglijke wedstrijdspanning te ervaren. Eerst wilde ik er gewoon mee stoppen maar na een tijdje begon het toch weer te kriebelen. Ik besloot gewoon ‘rustig’ mee te lopen zonder dat ik van mezelf iets hoefde te presteren. Dit beviel goed en ik liep nog steeds verrassend snel ondanks dat het niet ‘moest’ .

Dat is makkelijk gezegd, ontspannen lopen, maar dit is niet iedereen van nature gegeven. Mij dus ook niet! Ik heb er jarenlang hard aan gewerkt want het was nodig. “Maar ontspannen gaat toch vanzelf, daar hoef je niks voor te doen” hoor ik je denken? Nou, vaak komt échte ontspanning pas door je eerst in te spannen. En dan bedoel ik dat je aan spanningen en verkrampingen op een dieper niveau dient te werken.

De psychotherapeuten Reich en Löwen hebben hier al lang geleden interessant onderzoek naar verricht. Volgens hen kun je veel van je persoonlijkheid afleiden uit je lichaamsbouw en houding. Psychische spanningen en emotionele blokkades die vaak al vroeg in je leven ontstaan komen tot uiting in de vorm en structuur van je lichaam. Deze spierspanningen bevinden zich op een heel fundamenteel niveau en blijven je vervolgens beïnvloeden. De meeste mensen raken eraan gewend en denken dat het normaal is. Ze weten immers niet beter?

Kijk maar eens goed naar hardlopende mensen tijdens een wedstrijd. Zoveel mensen, zoveel verhalen die erachter schuil gaan. De een loopt soepel en ontspannen, bij anderen is het stampen en keihard werken om vooruit te komen. En het ligt lang niet altijd aan het lichaamsgewicht: je hebt dikke mensen die zich verrassend makkelijk voortbewegen en slanke mensen die juist heel verkrampt lopen. Het is een psychisch-emotioneel verhaal dat bij iedereen dus weer anders is. Sommige mensen zijn niet zo belast en bewegen zich soepel door het leven terwijl anderen heel wat meetorsen in hun rugzakje. Dit zie je terug in de houding en lichaamsmotoriek en dus ook in sporten als hardlopen. Door aan je spanningen en blokkades te werken, kom je vrijer en losser in je lichaam te zitten en kun je dus indirect ook je sportprestaties verbeteren. Dit heb ik persoonlijk mogen ervaren.

De roept weer de volgende vraag op: hoe doe je dit? Het mag duidelijk zijn dat werken aan jezelf tijd en moeite kost, het komt allemaal niet vanzelf. Je zult naar binnen moeten kijken en de confrontatie met jezelf moeten aangaan, uiteraard wel met liefde voor je jezelf want forceren werkt niet. Wat werkt is voor iedereen anders, als de dieper liggende patronen maar worden aangepakt. Dan kom je al snel in de therapiehoek terecht. Een valkuil van veel therapieën is dat je in je hoofd blijft hangen terwijl je juist naar je lichaam en je gevoel moet. Ik heb zelf veel baat gehad bij diverse alternatieve behandelingen, uiteenlopend van shiatsu massage tot energetische healing. Niet alles werkte even goed, dat was vooral afhankelijk van de behandelaar. Gelukkig ben ik nuchter genoeg om het onderscheid te maken tussen wat wel en wat niet werkte.

Wat me vooral verbaasde was de enorme vooruitgang van mijn rug. Ik heb een forse rugafwijking waarop ik ook ben afgekeurd voor de militaire dienstkeuring (ja, één van de laatste lichtingen…). Vroeger had ik altijd last van mijn rug en zeker na een loopwedstrijd moest ik echt even liggen. Sinds een paar jaar heb ik nauwelijks nog last van mijn rug, zelfs niet nadat ik een toptijd heb gelopen! Dit verschil vind ik nog steeds heel opmerkelijk….. Ik weet vrijwel zeker dat de energetische behandelingen bepaalde verkrampingen en spanningen in mijn lijf hebben weggenomen waardoor mijn rug nu veel soepeler aanvoelt. Dit ging niet van vandaag op morgen. Het was een proces wat jaren heeft geduurd en waar ik nu eindelijk de vruchten van kan plukken.

Overigens blijft de ontwikkeling gewoon verdergaan, het kan altijd beter! Ik ben dankbaar dat ik een paar hele goeie alternatieve therapeuten ben tegengekomen die me een stuk vooruit hebben geholpen in mijn proces. Mocht je voelen dat ook jij wel wat aan jezelf mag werken, ga dan op onderzoek uit!

Mijn verklaring gaat dus verder dan alleen hardlopen zoals je wel ziet! Ik heb een fundamenteel veranderingsproces doorgemaakt en daar profiteer ik dagelijks van, als mens en als hardloper. Dus denk niet dat het mij is komen aanwaaien als ik weer eens een pr loop, er is heel wat aan vooraf gegaan!